Ή ίσως θα πρέπει να ξεκινήσει με την ταινία «Stand By Me», μια ιστορία ενηλικίωσης που αποτύπωσε μια οδυνηρά σύντομη στιγμή στη ζωή των παιδιών. Θα μπορούσε να ξεκινήσει με το «This Is Spinal Tap», ένα από τα πρώτα δημοφιλή mockumentaries, που έχει επηρεάσει τον κινηματογράφο και την τηλεόραση από τότε. Ή, δεδομένου ότι τα βραβεία είναι σημαντικά, ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσει με το «Misery», που έκανε διάσημη την Κάθι Μπέιτς και της χάρισε ένα Όσκαρ. Τι λέτε για το «The American President», που ήταν το πρωτότυπο του «West Wing», το οποίο αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για μια τηλεοπτική σειρά που αργότερα κέρδισε 26 βραβεία Έμμι;

Το βέβαιο είναι ότι ο Ρομπ Ράινερ έκανε ταινίες που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε. Ταινίες τις οποίες θεωρούμε πρότυπα της κωμωδίας, του ρομαντισμού, του δράματος και της αγωνίας. Επαναλαμβάνουμε ατάκες των πρωταγωνιστών τους χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε και κατά βάθος ευχόμαστε να γυρίζονταν και σήμερα ταινίες σαν κι αυτές.

Ο 78χρονος σκηνοθέτης είχε διανύσει χιλιόμετρα στη δημιουργία ταινιών, πριν το νήμα της ζωής του κοπεί άγρια την Κυριακή (15/12). Πριν από τη δολοφονία του, δεν ήταν ασυνήθιστο να απολαμβάνουμε την απίστευτη σειρά ταινιών του από το 1984, όταν έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το mockumentary «This Is Spinal Tap», μέχρι το 1995 με το «The American President».

Αξιοσημείωτη ήταν και η κωμική του υπεροχή μπροστά από την κάμερα, όπου έκανε ξεχωριστούς ακόμα και τους πιο μικρούς ρόλους, είτε με την ατάκα στον Τομ Χανκς για το τιραμισού στο «Sleepless in Seattle», είτε φωνάζοντας στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο τον λογαριασμό της πιστωτικής του κάρτας στο «The Wolf of Wall Street».

Όταν οι άνθρωποι παραπονιούνται ότι δεν γίνονται πια ταινίες όπως παλιά, οι ταινίες του Ράινερ από εκείνη τη δεκαετία, που καλύπτουν διάφορα είδη, είναι συχνά αυτές για τις οποίες μιλάνε. Μπορεί να μην υπάρχει καμία βραβευμένη με Όσκαρ καλύτερης ταινίας στο portfolio του, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Έκανε ταινίες που θυμόμαστε.

«This Is Spinal Tap» (1984)

«Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ ηλιθιότητας και εξυπνάδας», παρατηρεί ο κιθαρίστας Nigel Tufnel του Christopher Guest στην ταινία «This Is Spinal Tap», και η σχεδόν εξ ολοκλήρου αυτοσχεδιαστική ταινία του Ράινερ για την καταστροφική περιοδεία ενός βρετανικού heavy metal συγκροτήματος είναι η απόδειξη. Με την αδιαμφισβήτητη προσήλωσή της στην ανοησία, η ταινία αποτύπωσε αλήθειες για το rock “n” roll, τη μουσική βιομηχανία και το «εγώ». Ο Ράινερ βασίστηκε ακόμη και στον Μάρτιν Σκορσέζε για τον χαρακτήρα του ντοκιμαντερίστα Μάρτι ΝτιΜπέργκι στο «The Last Waltz», κάτι που ίσως τον ενόχλησε λίγο στην αρχή, αλλά με τα χρόνια άρχισε να του αρέσει. Αν και ο Ράινερ και οι φίλοι του δεν τόλμησαν ποτέ να πάρουν τα εύσημα για το mockumentary, ο ίδιος είπε ότι ίσως έκαναν το πρώτο «mockumentary για το ροκ».

«Stand by Me» (1986)

Αυτή η κλασική ταινία για την ενηλικίωση, βασισμένη σε μια ιστορία του Στίβεν Κινγκ, παρουσιάζει τέσσερα 12χρονα αγόρια που αναζητούν ένα αγνοούμενο παιδί στο Όρεγκον της δεκαετίας του 1950. Η ταινία συνέβαλε στην ανάδειξη του Ρίβερ Φοίνιξ σε σταρ, μαζί με τους Γουίλ Γουίτον, Κόρι Φέλντμαν και Τζέρι Ο’Κόνελ, και κατέληξε στον Ράινερ μόνο επειδή ο Άντριαν Λάιν είχε αποσυρθεί.

Το 2021, ο Ράινερ δήλωσε στην εφημερίδα The Guardian ότι η ταινία αυτή σήμαινε για τον ίδιο περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη που είχε γυρίσει. «Ήταν η πρώτη φορά που έκανα μια ταινία που αντανακλούσε την προσωπική μου ευαισθησία. Ήταν ένα μείγμα μελαγχολίας, χιούμορ και νοσταλγίας», είπε. «Ήμουν 12 ετών το 1959, οπότε η μουσική ήταν η μουσική που άκουγα και τα συναισθήματα που είχα σε σχέση με τον πατέρα μου, τα έβαλα στην ταινία. Όταν βγήκε και είχε την αποδοχή που είχε, μού έδωσε κύρος».

«The Princess Bride» (1987)

Ο Καρλ Ράινερ χάρισε στον γιο του το μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Γκόλντμαν, το οποίο έγινε το αγαπημένο του και τον οδήγησε στο να το διασκευάσει για τη μεγάλη οθόνη, κάτι που πολλοί είχαν ήδη προσπαθήσει και αποτύχει. Ο Νόρμαν Λιρ ήρθε για άλλη μια φορά στη διάσωση (χρηματοδότησε το «Spinal Tap») και έδωσε στον Ράινερ τα χρήματα για να γυρίσει την ταινία. Συγκέντρωσαν ένα από τα καλύτερα καστ με τους Robin Wright, Cary Elwes, Chris Sarandon, Wallace Shawn, Mandy Patinkin, Carol Kane, Billy Crystal, Peter Falk και André the Giant για να ζωντανέψουν αυτή την πολύ ιδιαίτερη, πολύ έξυπνη ιστορία αγάπης, περιπέτειας και αφήγησης.

«When Harry Met Sally…» (1989)

Ο Ράινερ προσέλαβε τη Νόρα Έφρον για να τον βοηθήσει να ρίξει μια ειλικρινή ματιά στις σχέσεις και τα ραντεβού σε μια ταινία που θα γινόταν μια από τις πιο αγαπημένες ρομαντικές κωμωδίες, ακολουθώντας τη Σάλι της Μεγκ Ράιαν και τον Χάρι του Μπίλι Κρίσταλ για 12 χρόνια. Η μητέρα του Ράινερ, Εστέλ, ήταν το κλειδί για την πιο εμβληματική σκηνή στο Katz’s Delicatessen, ένα μέρος που απέκτησε επίσης νέα φήμη.

Γύρω στα 30 χρόνια από την κυκλοφορία της ταινίας, ο Ράινερ αναλογίστηκε τη μακροβιότητα της. «Νομίζω ότι οι άνθρωποι βλέπουν κάποιες βασικές αλήθειες για τους άνδρες και τις γυναίκες όταν παρακολουθούν αυτή την ταινία», είχε πει στο Associated Press. «Για μένα, ο χορός που γίνεται μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι αιώνιος».

«Misery» (1990)

Ο Ράινερ συνεργάστηκε ξανά με τον Γκόλντμαν για να διασκευάσει το «Misery» του Κινγκ, για έναν διάσημο μυθιστοριογράφο (Τζέιμς Καν) που μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα βρίσκεται υπό την αιχμαλωσία μιας τρελής θαυμάστριας (Κάθι Μπέιτς). Ο Γουόρεν Μπίτι είχε αρχικά αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και είπε στον Ράινερ ότι δεν το έβλεπε ως ταινία τρόμου ή θρίλερ, αλλά ως ταινία φυλακής. Είναι επίσης και μια κωμωδία. Όταν ο Ράινερ ξαναείδε την ταινία για να μιλήσει γι’ αυτήν νωρίτερα φέτος στο TCM Classic Film Festival, είπε ότι ακόμη και ο ίδιος εξεπλάγη από το πόσο πολύ γέλασε.

«A Few Good Men» (1992)

Ο θάνατος ενός πεζοναύτη στο Γκουαντάναμο Μπέι αποτελεί το φόντο για το δικαστικό δράμα που έγραψε ο Άαρον Σόρκιν, το οποίο πήγε στο Μπρόντγουεϊ πριν από τη μεγάλη οθόνη. Στα χέρια του Ράινερ, με τον Τομ Κρουζ να υποδύεται έναν αλαζονικό, ευχαριστημένο νεαρό δικηγόρο και τον Τζακ Νίκολσον έναν εκφοβιστικό διοικητή, η ταινία έγινε επιτυχία και κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Ο Νίκολσον θα ξανασυνεργαστεί με τον Ράινερ 15 χρόνια αργότερα για την ταινία «The Bucket List».

«The American President» (1995)

Σε συνεργασία με τον Σόρκιν για ένα ακόμη σενάριο, ο Ράινερ επέστρεψε στη ρομαντική κωμωδία για να διηγηθεί την ιστορία ενός χήρου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών (Μάικλ Ντάγκλας) που αρχίζει να βγαίνει με μια περιβαλλοντολόγο (Ανέτ Μπένινγκ). Ο Ρότζερ Έμπερτ έγραψε στην κριτική του: «Είναι δύσκολο να φτιάξεις μια καλή ερωτική ιστορία, πιο δύσκολο να φτιάξεις μια καλή κωμωδία και ακόμα πιο δύσκολο να φτιάξεις μια έξυπνη ταινία για την πολιτική. Η ταινία του Ρομπ Ράινερ «The American President» καταφέρνει και τα τρία με χαρά και είναι μια εξαιρετική ψυχαγωγία — μια από αυτές τις ταινίες, όπως το «Forrest Gump» ή το «Apollo 13», που ενώνει, έστω και για λίγο, το κοινό σε μια επανάληψη του αμερικανικού ονείρου».