Ήταν, όπως γράφτηκε, μια ταινία που μοιάζει με «Oscar bait»: μεγάλο καστ —Ράσελ Κρόου και Ράμι Μάλεκ— και παραγωγή με υψηλές οικονομικές απαιτήσεις για να αποδώσει με σεβασμό μια υπόθεση τεράστιας βαρύτητας.

Σε αντίθεση με παλαιότερες προσεγγίσεις, το έργο δεν παγιώνεται ως δικαστικό δράμα αλλά ως ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο στο μη μυθοπλαστικό βιβλίο του Τζακ Ελ-Χάι “The Nazi and the Psychiatrist”. Η ταινία επικεντρώνεται στις συνεντεύξεις ανάμεσα στον Γκέρινγκ (Κρόου) και τον ψυχολόγο των αμερικανικών δυνάμεων, αντισυνταγματάρχη Ντάγκλας Κέλι (Μάλεκ), ο οποίος καλείται να κρίνει εάν ο ναζιστής ηγέτης είναι ψυχικά ικανός να δικαστεί. Στην αρχή ο Κέλι αναρωτιέται: “Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να αναλύσουμε το κακό;” και ρωτά επίσης “Τι κάνει τους Γερμανούς διαφορετικούς από εμάς;”. Σπόιλερ: όχι πολλά.

Το σημείο αναφοράς παραμένει το βιβλίο του Κέλι “22 Cells in Nuremberg”, όπου ο ίδιος καταλήγει πως πολλοί από τους υπόδικους ήταν, πρωτίστως, συνηθισμένοι άνθρωποι — φιλόδοξοι, σκληροί, ναρκισσιστές ίσως, αλλά όχι απαραίτητα ψυχοπαθείς. Η ταινία του Βάντερμπιλτ διαβάζεται ως υπαρξιακή προειδοποίηση: η δυναμική που γεννά το κακό δεν είναι αποκλειστικά «γερμανική», μπορεί να αναδυθεί σε κάθε κοινωνία, και αυτός ο συλλογισμός είναι η πραγματική της πρόκληση προς τον θεατή.