Γράφει ότι η σύζυγός του, η Στέλλα, πιστεύει ότι βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, κάτι που «πιθανότατα είναι σωστό, δεδομένης της τάσης μου για απομνημόνευση και επανάληψη… και της έλλειψης συναισθηματικότητας», αλλά λέει ότι προτιμά τον όρο «ψάρι».

Φαίνεται να ξεκίνησε ως αντίδραση στον εκφοβισμό και τις φωνές που του δεχόταν μέσω του σχολείου και της στρατιωτικής θητείας.«Απλώς τους κοιτούσα επίμονα, και αυτό τους τρελάνει», θυμάται. «Κλείνεις στον εαυτό σου και σκέφτεσαι: “Εντάξει, δεν μπορείς να με βλάψεις, έτσι δεν είναι;” Ήταν, λέει, η «μόνη άμυνά του… και αυτή είναι μια δύναμη, βλέπεις: Δεν με νοιάζει».

«Είμαι εμμονικός με τους αριθμούς. Είμαι εμμονικός με τις λεπτομέρειες. Θέλω τα πάντα σε τάξη. Και έχω εξαιρετική μνήμη», είπε στην εφημερίδα, προσθέτοντας πως «Η Στέλλα το έψαξε και μου είπε: “Πρέπει να έχεις Άσπεργκερ”». Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι δεν καταλάβαινε τι εννοούσε και ξεκαθάρισε: «Δεν το πιστεύω καν». «Είσαι απλά άνθρωπος, γεμάτος μπερδεμένα συναισθήματα, μυστήρια και σκοτεινές πλευρές. Γεμάτος ατέλειες και τρέλα — αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Όλες αυτές οι ταμπέλες… ποιος νοιάζεται; Τώρα είναι της μόδας», τόνισε.

Είναι ευχαριστημένος που οι γονείς του έζησαν αρκετά για να τον δουν να πετυχαίνει. Όταν κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία «Η Σιωπή των Αμνών» το 1992, 11 χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα του, τηλεφώνησε στη μητέρα του στην Ουαλία και της είπε: «Υποθέτω ότι τα πήγα καλά».

Αλλά ήταν μια δύσκολη περίοδος στις αρχές. Ήταν αλκοολικός που τσακωνόταν με σκηνοθέτες και άλλους. Δεν ήταν πάντα καλός σύζυγος για τις δύο πρώτες συζύγους του. Το αλκοόλ τον έκανε άσχημο.

«Αυτή είναι η άσχημη πλευρά του αλκοολισμού», γράφει. «Μου έφερε στην επιφάνεια μια βάναυση πλευρά. Δεν είμαι καθόλου περήφανος γι’ αυτό».

Ο θυμός, πιστεύει, προερχόταν «από μέσα μου, από τις δικές μου ανασφάλειες, από το ότι δεχόμουν εκφοβισμό στο σχολείο και όλα τα υπόλοιπα. Δεν μου άρεσε η εξουσία».

Το σύνδρομο Άσπεργκερ εντάσσεται στο ευρύτερο φάσμα του αυτισμού (ASD). Το ASD είναι μια νευρολογική και αναπτυξιακή διαταραχή που επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επικοινωνούν, μαθαίνουν και συμπεριφέρονται, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ. Όταν η δημοσιογράφος επιχείρησε να του δείξει πως μια διάγνωση σε μεγαλύτερη ηλικία μπορεί να προσφέρει ανακούφιση, εκείνος απάντησε: «Υποθέτω ότι είμαι κυνικός γιατί όλα αυτά είναι ανοησίες. Όλα είναι σαχλαμάρες. ΔΕΠΥ, Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, Άσπεργκερ, μπλα μπλα μπλα. Θεέ μου, αυτό λέγεται ζωή». Η συζήτηση έγινε στο πλαίσιο της προώθησης της αυτοβιογραφίας του «We Did OK, Kid», που συνοδεύει μια μακρά καριέρα και δημόσιες αναφορές στην προσωπική του μάχη.

Ο Χόπκινς μίλησε επίσης για τον αγώνα του με τον αλκοολισμό και τη στιγμή που συνειδητοποίησε την ανάγκη για βοήθεια: «Ήμουν μεθυσμένος και οδηγούσα το αυτοκίνητό μου εδώ στην Καλιφόρνια, μέσα σε ένα “blackout”, χωρίς να έχω ιδέα πού πήγαινα, όταν κατάλαβα ότι θα μπορούσα να είχα σκοτώσει κάποιον — ή τον εαυτό μου, πράγμα που τότε δεν με ένοιαζε». Σημειώνει ότι τον Ιανουάριο γιόρτασε 49 χρόνια νηφαλιότητας και αφηγείται πώς είπε σε έναν πρώην ατζέντη του σε ένα πάρτι: “Χρειάζομαι βοήθεια”. Η αφήγησή του κινείται ανάμεσα στην αυτογνωσία και στην άρνηση των ετικετών, αφήνοντας την αίσθηση ενός ανθρώπου που προτιμά την πολυπλοκότητα της ζωής από τις απλουστεύσεις.