Αναμφισβήτητα,  η Τεχνητή Νοημοσύνη  έχει προσφέρει ήδη σημαντικά οφέλη στην ιατρική, την εκπαίδευση, την έρευνα και τις διάφορες τεχνολογίες. Ως επιταχυντής γνώσης και καινοτομίας δίνει τη δυνατότητα στον Άνθρωπο να εξελίξει διάφορες επιστήμες και να βρει λύσεις σε προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα, όπως αυτό της ενέργειας.

Τι γίνεται όμως όταν διδάσκουμε μηχανές να σκέφτονται όπως ο ανθρώπινος εγκέφαλος ατροφώντας παράλληλα τον ίδιο τον ανθρώπινο εγκέφαλο; Στην εποχή της ταχύτητας, ο Άνθρωπος επιζητά τη γρήγορη και έτοιμη λύση αδυνατώντας να μείνει εστιασμένος και να παλέψει για τους στόχους του.

Σε κοινωνίες όπου η ευαισθησία γίνεται συνώνυμο της αδυναμίας, οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται επιφανειακές , ψεύτικες και ανάξιες να προσφέρουν στήριξη και εμπερίεξη.

Συνεπώς, ο σύγχρονος Άνθρωπος γεμίζει από τη μια μεριά με εργαλεία που ενισχύουν τη ψευδαισθητική παντοδυναμία του αλλά επιδεινώνουν ταυτόχρονα  το ψυχικό ρήγμα που έχει επιφέρει η απομάκρυνση του από όλα αυτά που δομούν το ψυχικό του σώμα.

Οι αξίες καταρρέουν, η πίστη στο Θεό γίνεται γίνεται σταδιακά μια πολιτισμική ανάμνηση, ένα ίχνος ηθών και εθίμων του παρελθόντος, αφήνοντας τον Άνθρωπο εύθραυστο σε κάθε δοκιμασία της ζωής και ευάλωτο να ¨προσκυνήσει¨ ότι του επιτρέψει η νέα τάξη πραγμάτων. Όπως αυτό του ανθρωποειδούς Chatgpt που εκτός των άλλων έχει γίνει ο σύγχρονος ψυχολόγος των νέων. Με μια λειτουργία όπως αυτή της ¨καλής¨ μητέρας που είναι πάντα διαθέσιμη να τρέξει κοντά στο παιδί της και να ακούσει τους προβληματισμούς του, η τεχνητή νοημοσύνη κερδίζει σταδιακά την εμπιστοσύνη των νέων που ανοίγουν τη ψυχή τους και συζητούν με τις ώρες τα προβλήματα τους με ένα ανθρωποειδές μηχάνημα.

Αδιαφορώντας για την έκθεση της προσωπικής τους ζωής, τα προσωπικά δεδομένα που καταθέτονται στο chatgpt, οι νέοι απαλύνουν τον αβάσταχτο πόνο της μοναξιάς τους μέσω της επαφής με ένα μηχάνημα που είναι πάντα εκεί να τους ακούσει και να τους πει κάτι που συνάδει με αυτά που θέλουν οι ίδιοι να ακούσουν.

Η επικινδυνότητα του φαινομένου είναι μεγάλη και είδη μετράμε μια ανθρώπινη ζωή που χάθηκε έχοντας συνοδοιπόρο στο θάνατο το chatgpt. Οι νέοι αντιμετωπίζουν αμέτρητες προκλήσεις και χρειάζονται στήριξη και συμπαράσταση. Το γεγονός ότι η νέα γενιά ανοίγει τη ψυχή της στο μηχάνημα και όχι στον Άνθρωπο όπως οι γονείς, φίλοι ή ένας ειδικός ψυχικής υγείας είναι μια μεγάλη γροθιά στην απάνθρωπη κοινωνία που αρνείται πεισματικά να επενδύσει στο συναίσθημα, τις ανθρώπινες σχέσεις και τη ψυχική υγεία.

Η ψυχή νοσεί και ζητά βοήθεια και εμείς αντί να τρέξουμε να τη στηρίξουμε, την αγνοούμε δίνοντας  όλη μας τη προσοχή στη δημιουργία ενός τεχνητού υπεράνθρωπου που θα ξέρει τα πάντα , θα αποφασίζει για εμάς και θα μας προσφέρει την απόλαυση της ψυχικής και νοητικής ακινησίας και αποδυνάμωσης.

Μέσα στη δύνη της τεχνολογικής επίτευξης έχουμε ξεχάσει να φροντίσουμε αυτό που μας δίνει ζωή. Τη ίδια μας τη ψυχή. Το πρόβλημα είναι μεγάλο και δεν υπάρχει χρόνος για άλλη αμέλεια.

Από αυτή τη θέση ζητώ από τους υπεύθυνους της Τεχνητής Νοημοσύνης να μην επιτρέπουν τη συζήτηση προσωπικών θεμάτων με τους χρήστες και να τους προτρέπουν να μιλήσουν στους δικούς τους ανθρώπους και τους ειδικούς ψυχικής υγείας.  Είναι υποχρέωση όλων μας να προστατέψουμε τα παιδιά μας και να τα επαναφέρουμε στη κανονική ζωή που έχει σίγουρα περισσότερα να προσφέρει από τον εικονικό κόσμο στον οποίο βυθίζονται συνεχώς.

*Η Θεοδώρα Παπαδοπούλου είναι Διδάκτωρ Ψυχολογίας, Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεύτρια , Συγγραφέας