Σύμφωνα με τη συνέντευξή του στο TIME, το πλαίσιο που διαμορφώθηκε με διαμεσολάβηση Κατάρ, Αιγύπτου και Τουρκίας προβλέπει δύο φάσεις: άμεση εκεχειρία, ανταλλαγή ομήρων έναντι Παλαιστινίων κρατουμένων, άνοιγμα ανθρωπιστικής βοήθειας, μερική αποχώρηση ισραηλινών δυνάμεων και εκκίνηση διαπραγματεύσεων για τελική διευθέτηση. «Μπίμπι, δεν μπορείς να πολεμήσεις όλον τον κόσμο», φέρεται να είπε ο Τραμπ, και παρά τις αρχικές αντιρρήσεις ο Νετανιάχου συναίνεσε.

Η συμφωνία, εφόσον αντέξει, θα κλείσει έναν από τους πιο μακροχρόνιους και αιματηρούς κύκλους αντιπαράθεσης (περίπου 2.000 Ισραηλινοί και σχεδόν 70.000 Παλαιστίνιοι νεκροί). Ο Τραμπ αποδίδει την τρέχουσα δυναμική στην τακτική του να αξιοποιεί στρατιωτική ισχύ — από τη δολοφονία του Κασέμ Σολεϊμανί έως τα πλήγματα σε ιρανικές εγκαταστάσεις την άνοιξη — τα οποία, κατά την εκδοχή του, «άλλαξαν τη γεωμετρία» της περιοχής. Στο παρασκήνιο αξιοποίησε και το επεισόδιο με τις ισραηλινές επιθέσεις στη Ντόχα, που περιόρισε τις αντιστάσεις της περιφερειακής μεσολάβησης, ενώ η ομάδα Κούσνερ–Γουίτκοφ, κατά τον Τραμπ, έκλεισε 20σημείο πλαίσιο στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Ο Τραμπ δηλώνει ότι έθεσε «κόκκινες γραμμές»: προς τη Χαμάς «Όχι άλλη σταδιακή παράδοση—“θα μας δώσετε τους ομήρους, όλους”» με απειλή «ολοκληρωτικής εξάλειψης» σε περίπτωση υπαναχώρησης, και προς το Ισραήλ πίεση για τερματισμό επιχειρήσεων και αποφυγή μονομερών προσάρτησεων στη Δυτική Όχθη («δεν θα συμβεί, γιατί έδωσα τον λόγο μου στις αραβικές χώρες», «το Ισραήλ θα έχανε κάθε στήριξη από τις ΗΠΑ»). Θέματα ηγεσίας στην παλαιστινιακή πλευρά —Αμπάς ή Μαρουάν Μπαργούτι— και η επέκταση των Συμφωνιών του Αβραάμ με σαουδαραβικές προϋποθέσεις παραμένουν ανοιχτά. Η αντοχή της εύθραυστης αρχιτεκτονικής, καταλήγει ο ίδιος, θα εξαρτηθεί από τη συνεχή εμπλοκή των ΗΠΑ και την ικανότητα του προέδρου να διατηρήσει πίεση στους βασικούς παίκτες: «όσο είμαι εκεί, θα γίνεται καλύτερο και δυνατότερο».