Λίγες ημέρες μετά την πρεμιέρα του «The Wall», ποιες είναι οι πρώτες εντυπώσεις;

Είμαι ευχαριστημένος από τα πρώτα επεισόδια, ουσιαστικά τώρα ξεκινά το παιχνίδι και ξέρουμε ότι -όσο προχωράμε- θα αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ρυθμό. Εχει πολλές ανατροπές και θα έρθει πολύ πιο συναρπαστική συνέχεια.

Πώς νιώθεις που επέστρεψες στη βραδινή ζώνη;

Διασκεδάζω πολύ, είτε είμαι στην απογευματινή είτε στη βραδινή ζώνη, όπου και να είμαι το απολαμβάνω. Για μένα είναι το ίδιο πράγμα. Κάθε ζώνη έχει τα ωραία της και τις δυσκολίες της. Εγώ τις αντιμετωπίζω πάντα με σοβαρότητα. Αλλωστε, όλες οι ζώνες είναι πλέον πολύ ανταγωνιστικές. Δεν υπάρχει slot στο βασικό πρόγραμμα της τηλεόρασης, που να μην έχει μεγάλο ανταγωνισμό. Το «Wall» προβάλλεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, «πέφτουμε» σε μια πάρα πολύ δύσκολη ζώνη, όπου στα άλλα κανάλια παίζουν τα πλέον επιτυχημένα σίριαλ.

Είσαι παρουσιαστής που έχεις μάθει να κάνεις πρωταθλητισμό και είσαι πολλά χρόνια στον χώρο. Κοιτάς τον ανταγωνισμό;

Οχι ιδιαίτερα. Για παράδειγμα, φέτος, τα σίριαλ -που παίζουν απέναντι από το «Wall»- τα βλέπουν και τα αγαπάνε. Είναι ένας ανταγωνισμός, όμως, διαφορετικός από εμάς που έχουμε μία άλλη πρόταση. Αν ήταν κάτι παρεμφερές, θα το κοίταζα, θα ήταν διαφορετική η οπτική μου.

Είσαι ευχαριστημένος από την τηλεθέαση;

Αναλογικά με τον ανταγωνισμό, ναι. Μπήκαμε και πήραμε ένα καλό μερίδιο τηλεθέασης, ξεκινήσαμε δυνατά και είναι για εμάς πολύ σημαντικό. Πιστεύω και ευελπιστώ πως θα συνεχίσουμε με αυτό τον τρόπο. Ακολουθούν επεισόδια με αγωνία και, μην ξεχνάμε, είναι και πάρα πολλά τα χρήματα.

Πώς κρίνεις την κατάσταση στη μικρή οθόνη, όπως έχει διαμορφωθεί;

Οσοι ασχολούμαστε με την τηλεόραση, πιστεύουμε πως δεν υπάρχει υπομονή. Είναι τόσο μεγάλος ο ανταγωνισμός που είναι δύσκολο να «χτίσεις» κάτι. Είναι το αρνητικό της ιδιωτικής τηλεόρασης, τα τελευταία χρόνια. Εχω ζήσει περιόδους που υπήρχε η υπομονή να «φτιάξεις» κάτι, αυτό δεν υπάρχει πια. Από την άλλη, ο τηλεθεατής έχει πολλές επιλογές, δεν προλαβαίνει να σταθεί σε κάποια πράγματα, έχει εξασκηθεί σε άλλη ταχύτητα. Πολύ γρήγορα βαριέται, πολύ γρήγορα αλλάζει κανάλι και μετατοπίζεται κάπου αλλού.

Οπότε, θεωρείς πως το τοπίο στην ελληνική τηλεόραση έχει αλλάξει πάρα πολύ…

Αλλάζει, όπως αλλάζουν όλα τα πράγματα. Οπως αλλάζει ο κόσμος όλος. Αλλάζει όπως οι συνήθειες του κόσμου, ο τρόπος που παρακολουθεί τα προγράμματα, ακολουθεί την ταχύτητα των πραγμάτων.

Εχεις παρακολουθήσει όλα τα τηλεπαιχνίδια, που παίζουν αυτή τη στιγμή;

Τα περισσότερα τα έχω δει. Και «Εκατομμυριούχο» και «Τροχό της Τύχης» και «5Χ5», που έχω κάνει και εγώ, έχω παρακολουθήσει και το «Chase» και το «Deal». Το «The Floor», με τον Γιώργο Λιανό, το ήξερα, είναι ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, μου αρέσει πολύ… Ενδιαφέρον έχει και το «Η Ελλάδα ψηφίζει».

Τα κανάλια πλέον θεωρούν τα τηλεπαιχνίδια πολύ δυνατά χαρτιά στη φαρέτρα τους…

Αργησαν να το καταλάβουν. Πάντα επέμενα σε αυτό και θυμάμαι το 2013, όταν μπήκα με τον ALPHA στην απογευματινή ζώνη, ήμασταν ελάχιστοι που πιστεύαμε στα τηλεπαιχνίδια. Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ ποτέ δεν σταματάνε, έχω την εντύπωση πως στην Ελλάδα τα είχαν υποτιμήσει. Το θεωρούσαν προϊόν light. Κατάλαβαν, όμως, ότι τα τηλεπαιχνίδια αρέσουν στον κόσμο. Αν στηθεί και παιχτεί σωστά, με ωραία παραγωγή, είναι ένα πολύ καλό προϊόν. Αποδείχτηκε περίτρανα αυτό, τα τελευταία 12 χρόνια έχει γίνει χαμός από τηλεπαιχνίδια. Η αλήθεια είναι ότι έχει αυξηθεί και ο κόσμος που παίζει, παλαιότερα δίσταζε να έρθει.

Μετά από όλα αυτά τα τηλεπαιχνίδια που έχεις κάνει, σε ποιο έχεις ξεχωριστή αδυναμία;

Στο «Deal», δεν το συζητάμε αυτό. Είναι η μεγάλη μου αγάπη, το έκανα και πολλά χρόνια στον ΑΝΤ1 και στον ALPHA, με μεγάλη επιτυχία μέχρι και την τελευταία χρονιά που έφυγα και ήταν στο peak. Ετσι όμως έρχονται τα πράγματα, πρέπει να αλλάζεις κιόλας, να δοκιμάζεις και άλλα πράγματα.

Ποια είναι η εκπομπή που θα ήθελες να ξανακάνεις;

Μου έχουν πει να ξαναβγώ στους δρόμους, να ξανακάνω φάρσες, νομίζω όμως κάποια πράγματα όταν τα κάνεις, τοποθετούνται μέσα στο μυαλό και στη συνείδηση του κόσμου με επιτυχία. Ισως θα μπορούσε να υπάρξει μια επιστροφή σε κάποιο από αυτά, με άλλον τρόπο. Από όλα όσα έχω κάνει, η πρώτη μου εκπομπή, το «Ακου να δεις», είναι που έχω περισσότερο μέσα στην καρδιά μου, με αντιπροσωπεύει περισσότερο. Σαν ιδιοσυγκρασία, σαν τρόπος δημιουργίας, σαν επίπεδο δουλειάς, είναι αυτό που έχει μείνει και περισσότερο στον κόσμο, κυκλοφορούν και πολλά βιντεάκια με εκείνες τις φοβερές στιγμές από τη δεκαετία του ’90, με τους διάφορους τύπους, με φοβερές φυσιογνωμίες… Με σταματάνε νεαρά παιδιά στον δρόμο που έχουν δει βιντεάκια στο Υoutube και μου μιλάνε γι’ αυτά. Το «Ακου να δεις» ήταν μια πρωτοπορία για την ελληνική τηλεόραση, είχε κάτι το ιδιαίτερο.

Βρισκόσουν σε συζητήσεις με τον ΣΚΑΪ για να επιστρέψεις στον δρόμο, σωστά;

Ναι, το συζητούσαμε να κάνουμε μία εκπομπή με συνεντεύξεις στον δρόμο. Υπήρξε αυτή η σκέψη, αλλά καταλήξαμε να κάνουμε το «The Wall».

Γίνεται πολύς λόγος για την πολιτική ορθότητα και πόσο έχει επηρεάσει τον κόσμο της τηλεόρασης. Πιστεύεις πως ένα τέτοιο φορμάτ ίσως δεν θα έχει τον αυθορμητισμό του τότε;

Δεν το πιστεύω αυτό, οι άνθρωποι ειδικά στον δρόμο, εκφράζονται. Το τι θα βγει προς το έξω, είναι μια άλλη ιστορία. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, σαφέστατα επίσης προσαρμόζεσαι στην εποχή. Αλλάζουν οι τρόποι που αντιμετωπίζεις κάποια πράγματα, οι εκφράσεις που χρησιμοποιείς. Είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος αυτός που ζούμε. Δεν σημαίνει όμως πως και τώρα δεν υπάρχει κόσμος που είναι αυθεντικός, που έχει ωραίες ιστορίες να πει – και ο κόσμος έχει ανάγκη να δει τέτοιες εκπομπές.

Τι θα ήθελες να κάνεις στην ελληνική τηλεόραση που δεν το έχεις κάνει;

Κάποιες multi εκπομπές, που να έχουν και συνεντεύξεις και κοινό και καλεσμένους και εκπλήξεις, ένα είδος talk show, αλλά πιο πολυμορφικό, αυτό είναι στο μυαλό μου.

Ο κόσμος που σε συναντάει στον δρόμο, τι σου λέει;

Υπάρχει πλέον μια οικειότητα στο πρόσωπό μου μετά από τόσα χρόνια, οι περισσότεροι με αντιμετωπίζουν ως φίλο. Με χαιρετάνε, μου μιλάνε όπου και να πάω, το βγάζω και εγώ με τον τρόπο που κάνω τις εκπομπές. Είμαι ένας άνθρωπος απλόχερος να λέω καλημέρες, να χαμογελάω, είναι από τα ωραία της δουλειάς μας.

Οντως είναι ένα παράσημο για εσένα, όπως και το ότι δεν έχεις μπει ποτέ σε «κόντρες»…

Ούτε για πλάκα… Γενικότερα, δεν είμαι σε φάση να τσακώνομαι και δημόσια. Είναι έξω από εμένα αυτό το νταραβέρι.