Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Εκείνοι που φιλοδοξούν να συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης, κοιτάζουν εκστατικά τον αρχηγό περιμένοντας ένα λόγο, μια χειρονομία, μία νεύση της κεφαλής του. Συνήθως, ερμηνεύουν τα πάντα… κατά την επιθυμία τους.

Κάποιοι -για να μην πω οι περισσότεροι- φεύγουν με τη βεβαιότητα ότι ο αρχηγός έχει πειστεί και το πολιτικό τους μέλλον ανοίγεται λαμπρό μπροστά τους.

Αυτή η οιονεί βεβαιότητα μεταφέρεται στον «κύκλο» τους. Ο «κύκλος» τη μεταφέρει σε ευρύτερο «κύκλο», σαν να έπεσε βότσαλο σε λίμνη, δημιουργώντας περιρρέουσα ατμόσφαιρα: Λες και καταρτίστηκαν τα ψηφοδέλτια και ο ενδιαφερόμενος είναι μέσα. Ηδη πολιτευτής.

Θα έλεγα ότι ο κίνδυνος της γελοιοποίησης του πονηρού πολιτευτή είναι μικρότερος από τον κίνδυνο να μείνει εκτός νυμφώνος. Οι πριν από την ώρα τους δημοσιοποιημένες υποψηφιότητες γρήγορα καίγονται. Αρχαία μέθοδος…

Θεωρώ απολύτως λογικό να συνωθούνται περισσότεροι έξω από το γραφείο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης από εκείνους που πιάνουν στασίδι στην Κουμουνδούρου. Τι να καθίσει να κάνει κανείς στην ουρά της Κουμουνδούρου, όταν αυτή κατεβάζει δημοσκοπικά ρολά; Η Πειραιώς προσφέρει μεγάλα περιθώρια εκλογής…
Υποθέτω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης άνετα συζητά -με όσους τουλάχιστον διαθέτουν κάποιο πολιτικό έρμα- τις πολιτικές εξελίξεις. Αλλά, καθώς τον ξέρω κάποιες δεκαετίες, θεωρώ ότι είναι σχεδόν αδύνατον να εξασφαλίζουν και την υπόσχεσή του για τη συμμετοχή τους στα επόμενα ψηφοδέλτια. Πολύ περισσότερο όταν ο ίδιος δήλωσε, άμα τη εκλογή του, ότι η ανανέωση είναι προτεραιότητά του.

Επομένως, απορώ με τον κ. Τραγάκη, έμπειρο πολιτικό, με μακρά κοινοβουλευτική θητεία. Γιατί βιάστηκε να αναγγείλει το διάδοχό του; Βέβαια, η πραγματικότητα είναι ότι η Β’ Πειραιώς δεν ήταν ποτέ περίπατος για τη Νέα Δημοκρατία. Η περιοχή δεν είναι παίξε – γέλασε και οι κάτοικοί της γονατίζουν για το μεροκάματο. Οποιος αποφασίσει να εκτεθεί στη Β’ Πειραιώς δεν φτάνει να έχει συντονισμένο εκλογικό μηχανισμό. Χρειάζεται να έχει περπατήσει γειτονιές που κτίστηκαν αυθαίρετα και σε δρόμους χωμάτινους. Να έχει παρρησία κτυπώντας πόρτες.
Ωστόσο, το ερώτημα είναι κρίσιμο: Ως πότε τα κόμματα στην Ελλάδα, στον εικοστό πρώτο αιώνα, θα πορεύονται με «επώνυμες» έδρες που περνούν από γενιά σε γενιά πολιτικών οικογενειών ή ακόμη να προσφέρονται και ως… προίκα;

Πιστεύω ότι ένα λάθος που δεν πρέπει να κάνουν οι απανταχού νεοδημοκράτες είναι να θεωρήσουν την απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη, για την περίπτωση Τραγάκη, ως μεμονωμένη. Ως αποτέλεσμα εκνευρισμού. Ως τυχαία… Ακόμη χειρότερα: Να θεωρήσουν ότι εξαναγκάστηκε να το κάνει μη και του διαλυθεί το κόμμα. Μη και βουλευτές και πολιτευτές σηκώσουν παντιέρα γαλάζια απαιτώντας, εδώ και τώρα, να βγουν… οι λίστες των υποψηφίων, για την οψέποτε εκλογική αναμέτρηση.

Η απόφαση του Μητσοτάκη, που δεν άφησε περιθώρια ερμηνείας του ύφους της -«ναι μεν, αλλά»- ας εκληφθεί ως προοίμιο. Η συνέχειά της μπορεί να αποτελέσει και ορόσημο πολιτικό για τη Νέα Δημοκρατία. Είναι ώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης να τραβήξει τη γραμμή ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον.

Οχι μόνο της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά και στο ηγετικό δικό του, κοιτάζοντας κατάματα τους πολίτες, αφαιρώντας επιχειρήματα από τους αντιπάλους του, ανοίγοντας νέους δρόμους. Διαφορετικά, κομμάτι τσάμπα ο καημένος ο Τραγάκης άρπαξε τη σφαλιάρα…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής