-Η Αριάνα κάνει θυσίες που σοκάρουν για να πετύχει το όνειρό της. Υπήρξε κάποιο προσωπικό βίωμα ή συναίσθημα που σας ώθησε να γράψετε έναν τόσο έντονο χαρακτήρα;

Γράφω μόνο αληθινές ιστορίες. Κατά συνέπεια, τα βιώματα και τα συναισθήματα που με ωθούν να σκιαγραφήσω τους χαρακτήρες των βιβλίων μου είναι αυτά των πραγματικών ηρώων μου. Η Αριάνα, η μπαλαρίνα του βιβλίου, είναι χαρισματική και ταλαντούχα, με έντονη προσωπικότητα, αλλά παράλληλα είναι πολύ νέα και άπειρη. Η λαχτάρα της να ξεφύγει από την καταπίεση της οικογένειάς της και από τα όρια του νησιού της, της Σάμου, την οδηγούν σε μια μοιραία απόφαση, αφού δέχεται να καταβάλει ένα πολύ ακριβό, προσωπικό, τίμημα, προκειμένου να γίνει μια επιτυχημένη μπαλαρίνα.

-Ο Ρομπέρτο είναι μέντορας αλλά και «σκιά» στην πορεία της Αριάνας. Τι σας ενδιέφερε περισσότερο σε αυτήν τη σχέση εξουσίας και εξάρτησης;

Η μπαλαρίνα του βιβλίου μου έχει μια ακραία σχέση εξουσίας- εξάρτησης με τον μέντορά της, από εκείνες που, δυστυχώς, συναντάμε συχνά γύρω μας. Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν οι ρίζες του «κακού» και οι συνέπειές του στις ζωές των ηρώων μου. Παιδεύτηκα πολύ μέχρι να κατανοήσω το «πώς» και το «γιατί» μια νέα γυναίκα, που έχει όλα τα προσόντα να διαγράψει μια λαμπρή πορεία, καταλήγει να γίνει μαριονέτα στα χέρια ενός εμφανώς χειριστικού άνδρα. Και στη συνέχεια πάσχισα να απαντήσω στο ερώτημα: Μπορεί, άραγε, ένας «λάθος» άνθρωπος να εκτροχιάσει την πορεία της ζωής μας;

-Το μπαλέτο εδώ δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά ένας σκοτεινός, απαιτητικός κόσμος. Τι σας οδήγησε να δείξετε αυτήν την πλευρά της τέχνης;

Οταν η πραγματική ηρωίδα μού αφηγήθηκε, για πρώτη φορά, την ιστορία της ζωής της, γοητεύτηκα από τις αναπάντεχες και άκρως εντυπωσιακές ανατροπές που υπάρχουν σε αυτήν, αλλά εκείνο που «ξεκλείδωσε» μέσα μου την έμπνευση ήταν αυτό ακριβώς: η σκοτεινή πλευρά της φωτεινής τέχνης του μπαλέτου. Μία φράση της «Αριάνας» που άγγιξε την καρδιά μου ήταν ότι «όλα τα σπουδαία ρομαντικά έργα του μπαλέτου πηγάζουν από μια ακραία σύγκρουση: του καλού με το κακό, της ομορφιάς με την ασχήμια, του πνεύματος με τη σάρκα. Η ίδια σύγκρουση λαμβάνει χώρα μέσα σε κάθε άνθρωπο.

-Η εκδίκηση είναι πυρήνας της πλοκής. Για εσάς, πότε γίνεται επικίνδυνη και πότε μπορεί να οδηγήσει στη λύτρωση;

Η διαφορά ανάμεσα στην εκδίκηση και τη δικαίωση ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που κλήθηκα να αντιμετωπίσω σε αυτό το βιβλίο μου. Δεν γράφω για να περάσω τα δικά μου μηνύματα, αλλά ο σκοπός μου είναι πάντα να ενεργοποιώ τους αναγνώστες μου και να βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα. Στο συγκεκριμένο «δίλημμα», λοιπόν, βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι αναγνώστες που το διαβάζουν καταλήγουν σε διαφορετικές απαντήσεις, ανάλογα με την οπτική, τα βιώματα και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο καθένας.

-Είναι, τελικά, πιο δυνατός αυτός που συγχωρεί ή εκείνος που αποδέχεται τον σκοτεινό του εαυτό;

Οπως αναφέρει και η μπαλαρίνα στο βιβλίο μου, «η συγχώρεση δεν αφορά εκείνον που μας έκανε κακό, αφορά εμάς και την ψυχή μας». Θα σας απαντήσω, λοιπόν, πως ο πιο δυνατός είναι εκείνος που καταφέρνει να αποδεχτεί και να συγχωρέσει τον σκοτεινό εαυτό του.

-Κυρία Παναγοπούλου, ο πρόσφατος αποχωρισμός από τον σύντροφό σας, στη ζωή και τη δημοσιογραφία, Κώστα Χαρδαβέλα, σίγουρα άφησε ένα μεγάλο αποτύπωμα στην ψυχή σας. Υπήρξε κάποιο κομμάτι του πένθους ή της δύναμης που αντλήσατε το οποίο πέρασε -συνειδητά ή ασυνείδητα- στη γραφή σας και την ιστορία της Αριάνας;

Το βιβλίο αυτό ολοκληρώθηκε την περίοδο που ο σύζυγός μου έδινε τη λυσσαλέα και άνιση μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα. Με τη δική του ενθάρρυνση, πίεση και επιμονή γράφτηκε η λέξη «τέλος» στην ιστορία μου, όταν πια μετρούσαμε αντίστροφα για το τέλος της δικής του, επίγειας ζωής. Αναπόφευκτα, τα συναισθήματά μου έχουν περάσει στη γραφή μου με τρόπο εντελώς ασυνείδητο. Για παράδειγμα, υπάρχει μία ολόκληρη παράγραφος που αδυνατώ να θυμηθώ πώς την έγραψα, αλλά ξαναδιαβάζοντάς την καταλαβαίνω πως αποτυπώνει την ανάγκη μου να πάψω να πονάω. Είναι εκείνη που λέει: «Στο μπαλέτο, αν καταφέρεις να χορέψεις ενώ πονάς, τότε παύει να υπάρχει ο πόνος. Τον έχεις νικήσει». Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στη ζωή. Αν συνεχίσεις να ζεις ενώ πονάς, τότε δεν υπάρχει πόνος. Τον έχεις νικήσει.