Μία γυναίκα «ξαναχτίζει» τον εαυτό της μέσα από μία πράξη βαθιάς αγάπης, ψάχνοντας εκείνον που θα την καταλάβει όχι από όσα λέει… αλλά από τον τρόπο που ψιθυρίζει το όνομά της.

Η απόφαση της ηρωίδας να αναλάβει μία ιδιαίτερη οικογενειακή ευθύνη δημιουργεί μία σύνθετη σχέση με τον ρόλο της ως μητέρα και ως γυναίκα. Πώς αυτή η πράξη της, γεμάτη με συναισθηματικές και ηθικές προεκτάσεις, επηρεάζει την αυτοαντίληψη και την προσωπική της πορεία, καθώς και τη σχέση της με τα κοντινά της πρόσωπα;

Η απόφαση της ηρωίδας είναι καταλύτης: ταράζει τις ισορροπίες και την οδηγεί να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της. Δεν είναι πια απλώς «η μητέρα» ή «η γυναίκα», αλλά μία ολόκληρη προσωπικότητα που αναζητά να ορίσει τη ζωή της μέσα από τις δικές της ανάγκες. Οι σχέσεις της δοκιμάζονται, αλλά μέσα από αυτό προκύπτει αλήθεια.

Ο τίτλος του βιβλίου «Ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου» αποκτά ιδιαίτερη σημασία στο τέλος γι’ αυτήν. Πώς αυτή η απλή αλλά τόσο σημαντική στιγμή συνδέεται με την εσωτερική της αναζήτηση; Τι σημαίνουν για εκείνη η αποδοχή και η αναγνώριση του εαυτού μέσα από την επαφή και τον τρόπο που τη «βλέπει» ο άλλος;

Ο τίτλος γίνεται κομβικός, γιατί ο τρόπος που κάποιος λέει το όνομά της είναι ο τρόπος που την αναγνωρίζει. Εκείνη για πρώτη φορά νιώθει ορατή και αληθινά αποδεκτή. Είναι το σημείο της λύτρωσης και της επιστροφής στον εαυτό της. 

Η σιωπηλή μοναξιά μέσα στη συντροφικότητα είναι διάχυτη στην ιστορία σας. Τι λέει αυτό για τις σχέσεις που δεν μας βλέπουν, δεν μας ακούν κι όμως, επιμένουμε να ζούμε μέσα τους;

Η μοναξιά μέσα σε μία σχέση είναι η πιο σιωπηλή και επώδυνη μορφή της. Το βιβλίο φωτίζει ακριβώς αυτήν τη σιωπή που μπορεί να μας πνίξει, ειδικά όταν έχουμε πειστεί ότι πρέπει να μείνουμε κάπου όπου πια δεν υπάρχει επικοινωνία. 

Με ποιον τρόπο το περιβάλλον και η κοινωνική αντίληψη επηρεάζουν τις προσωπικές αποφάσεις; Πιστεύετε ότι η κοινωνία μας είναι έτοιμη να αποδεχθεί τις ακραίες επιλογές που κάνουν οι άνθρωποι για να επιβιώσουν ή να βρουν την ευτυχία τους;

Η κοινωνική ματιά λειτουργεί σαν καθρέφτης, πολλές φορές διαστρεβλώνει και άλλοτε υπερβάλλει. Οι κοινωνικές νόρμες πολλές φορές ασκούν ασφυκτική πίεση. Δεν είναι εύκολο να πας κόντρα σε αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εσένα. Ομως, δεν μπορείς να ζήσεις τη ζωή κάποιου άλλου. Οσο δύσκολες κι αν είναι κάποιες αποφάσεις, η προσωπική ελευθερία είναι δικαίωμα και όχι πολυτέλεια. 

Η ηρωίδα περνάει από μια έντονη εσωτερική και εξωτερική μετάβαση, από τον ρόλο της γυναίκας που προσπαθεί να αντεπεξέλθει στις προσδοκίες των άλλων στο να ακολουθήσει τις δικές της επιθυμίες και ανάγκες. Πώς η συγγραφική διαδικασία καταφέρνει να αποτυπώσει αυτήν την προσωπική αναγέννηση και ποιο μήνυμα θέλετε να μεταφέρετε μέσω αυτής της πορείας;

Η συγγραφική διαδικασία για εμένα είναι ένας τρόπος να ακολουθώ τους ήρωές μου όχι μόνο με την πένα, αλλά και με την καρδιά. Η μετάβαση της ηρωίδας είναι ουσιαστικά μία πράξη θάρρους. Από το «πρέπει» στο «θέλω», από την προσαρμογή στην αλήθεια. Ηθελα να δείξω πως η δύναμη δεν κρύβεται στην τελειότητα, αλλά στην αυθεντικότητα. Και πως, καμιά φορά, ο μόνος τρόπος να αγαπήσουμε είναι να σταματήσουμε να προσποιούμαστε.