Η Πηγή Δεβετζή ανέφερε στο Buongiorno: «Οι εικόνες δεν φεύγουν αλλά επειδή η ζωή προχωράει, πρέπει να προχωρήσω και εγώ. Δεν καταλάβαινα τι έλεγα. Είχα πάθει τόσο σοκ που τρεις ημέρες δεν μπορούσα να μιλήσω και από τα κλάματα, όταν πήγα στο νοσοκομείο της Καβάλας και με φρόντισαν εκεί πάρα πολύ, ήρθαν από το διπλανό δωμάτιο και με ρωτούσαν συνέχεια αν είμαι καλά. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Σκεφτόμουν πώς θα πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου να της το πω. Το βασικό είναι ότι δεν έπαθα τίποτα, δόξα τω Θεό, κάνω τον σταυρό μου και συγκινούμαι. Εκείνη την ημέρα ήταν του Αγίου Νικολάου και λέω ο Άγιος Νικόλαος με προφύλαξε. Δίπλα μου ήταν ο Θεός σίγουρα, υπάρχει Θεός. Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο. Πιστεύω στον Θεό πάρα πολύ. Αυτά τα ατυχήματα μπορεί να συμβούν σε όλους, αλλά η πίστη τελικά σώζει και το λέω με κατάθεση καρδιάς αυτό το πράγμα».

Και περιέγραψε πώς συνέβη το ατύχημα: «Εγώ γενικά είμαι αρκετά καλή οδηγός και ήρεμη και δεν τρέχω ποτέ. Πήγαινα στη Λάρισα σε ένα φιλανθρωπικό αγώνα μπάσκετ, με παιδιά με κινητικά προβλήματα και είχα υποσχεθεί ότι θα πάω. Οπότε, ξεκίνησα, ήταν να πάω με έναν φίλο. Τέλος πάντων, τελικά αποφάσισα να πάω μόνη μου. Ευτυχώς ήμουν μόνη μου στο αυτοκίνητο. Μου λέει η μαμά μου “μην πας βρε παιδί μου, βρέχει, δεν είναι καλός ο καιρός, ακύρωσέ το”. Είμαι ένας άνθρωπος που άμα πάρω την απόφαση, τώρα θα το κάνω. Άμα το σκεφτώ, μπορεί να μην το κάνω. Και έλεγα να πάω, να μην πάω… σαν η μαμά μου, ας πούμε, να είχε ένα προαίσθημα. Και την ώρα που πάω να μπω στο τούνελ, κάτι αισθάνομαι, με 80 χιλιόμετρα πήγαινα, εγώ δεν τρέχω, μ’ αρέσει να απολαμβάνω γενικά τη διαδρομή μου… Και ξαφνικά χάνω τον έλεγχο».

Η Πηγή Δεβετζή  πρόσθεσε: «Επειδή μίλησα τώρα το πρωί με τη δικηγόρο μου, μου λέει “Δεν ξέρεις το πόρισμα του πραγματογνώμονα; Έσκασε το λάστιχο παιδιά πίσω, το δεξί”. Εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Έχασα τον έλεγχο, χτύπησα στο απέναντι, στο τούνελ μέσα… Μόλις μπήκα στο τούνελ, είχε στροφή. Σε στροφή πάνω δηλαδή το έπαθα. Εντωμεταξύ παιδιά, όλο αυτό το σοκ που παθαίνεις την ώρα που είσαι μέσα… εγώ θυμάμαι πράγματα. Δηλαδή, είπα “σκοτώθηκα, μάνα φεύγω”, ας πούμε. Δηλαδή αισθάνθηκα ότι φεύγω. Και εκεί που χτυπάω μετωπικά στο απέναντι κράσπεδο, γυρίζει το αμάξι 180 μοίρες και γυρίζει έτσι όπως το είδατε, δηλαδή μισό. Και τι να κάνω; Άρχισα να κάνω το σταυρό μου και λέω “Θεέ μου δεν έπαθα τίποτα”. Και ασυναίσθητα παιδιά, πατάω την κόρνα” και λέω θα ακουστεί. Από εκεί σώθηκα. Το δεύτερο αμάξι ερχόταν πάνω μου και τελευταία στιγμή κάνει ελιγμό και με περνάει και σταματάει και το τρίτο αυτοκίνητο ήταν η κοπέλα που με βοήθησε να βγω. Παρά το σοκ σκεφτόμουν ότι θα έρθει κάποιος, θα πέσει πάνω μου και θα με σκοτώσει. Τώρα που ξέρω ότι έσκασε το πίσω λάστιχο, τώρα κατάλαβα γιατί έχασα τον έλεγχο. Η κοπέλα προσπάθησε να σπάσει το παρμπρίζ και ευτυχώς ήταν οι αγρότες εκεί… Ήθελα απλά να βγω από το αυτοκίνητο. Δεν πονούσα, είχα πάθει σοκ, ήθελα απλά να βγω. Ήρθαν οι αγρότες που ήταν στα μπλόκα».

Και κατέληξε λέγοντας: «Πριν ξεκινήσετε από το σπίτι σας, κάντε ένα σταυρό στο τιμόνι. Εγώ το κάνω πάντα. Και πάλι κάνω το σταυρό μου και λέω αυτό με έσωσε, τέλος. Δηλαδή, σε μια στιγμή περνάει η ζωή από μπροστά σου, να μη το ζήσει κανένας άνθρωπος, και λες ότι “φεύγω, τελείωσα”. Τι να σου πω τώρα… το σοκ και όλο αυτό το συναίσθημα που ζεις εκείνη την ώρα που μπορεί να “φύγεις” και να σε δεις από πάνω, γιατί έχουμε διαβάσει πολλά, είναι… γι’ αυτό λέω ότι το ψυχολογικό σοκ δεν ξεπερνιέται εύκολα» κατέληξε η αθλήτρια».