«Έδωσα έναν αγώνα που κράτησε σχεδόν δέκα χρόνια, μπορεί και λίγο παραπάνω. Ήταν από τα 15 μου μέχρι τα 26 μου. Ήμουν λειτουργική γιατί είμαι προικισμένη – γιατί αυτό πραγματικά αυτό είναι μία προίκα καλή – να έχω ένα δυνατό σώμα που να αντέχει πολλά. Γι’ αυτό και δεν μου άφησε όλη αυτή η ιστορία κάποια πράγματα, τα οποία θα τα κουβαλούσα μια ολόκληρη ζωή. Είχα “καλή” ανορεξία τα δύο πρώτα χρόνια, στα 15-17 που έχασα πάρα πολλά κιλά, με ορμόνες, με δύσκολα πράγματα, τα οποία δεν ήταν τα σωστά, γιατί δεν ήξερε και κανένας και οι γιατροί έκαναν του κεφαλιού τους».

Κάποια στιγμή πήρε μόνη της την απόφαση να βάλει «τέλος», αφού είχε ήδη ξεκινήσει ψυχοθεραπεία για άλλο λόγο. Η Δούκα περιγράφει ότι δεν ήξερε σε ποιον να απευθυνθεί και ότι κανείς γύρω της — ούτε οι γονείς της — δεν κατάλαβαν την έκταση του προβλήματος.

Συγκεκριμένα είπε: «Μου ήρθε η περίοδος, πήρα πολλά κιλά. Διατηρούμουν σε αυτά τα καλά κιλά για το ύψος μου, αλλά κάνοντας εμετούς, περνούσα από την βουλιμία στην ανορεξία και από την ανορεξία στη βουλιμία για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι που κάποια στιγμή είπα “τέλος”. Κι αυτό το είπα μόνη μου, έχοντας βάλει, βέβαια, στη ζωή μου την ψυχοθεραπεία, αλλά για άλλη αιτία.

Ψάχνοντας, τελικά, και θεραπεύοντας, άρχισα να μιλάω γι’ αυτό το πράγμα το οποίο έχω. Δεν ήξερα πού να το πω και τι να κάνω. Δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να μου πει “Είσαι καλά; Μήπως θες κάτι; Κάποια βοήθεια; Δεν σε βλέπω καλά”. Δεν υπήρχε αυτή η ερώτηση. Οι άνθρωποι που έχουν ανορεξία το κρύβουν… Φοράνε φαρδιά ρούχα… Και από το σπίτι μου δεν είχε παρατηρήσει κανένας τίποτα. Πήγα μόνη μου και είπα στην μαμά μου ότι δεν είχα περίοδο 9 μήνες».