Κάτι που σημαίνει ότι δεν τον γνώρισα πολύ καλά. Από κει και πέρα όλο το υπόλοιπο είναι φαντασιακό το επίπεδο αλλά γνωρίζω από μια μεγάλη οικογένεια ναυτικών, από την οποία προέρχομαι, ότι οι ναυτικοί έχουν το επάγγελμα τους, ούτως ή άλλως, σαν μια καταφυγή μεν αλλά είναι και μια ατραπός. Ένα όχημα για να φύγουν από τις ευθύνες, τις οποίες τις αφήνουν στις γυναίκες τους», είπε. Η μητέρα του, όπως τονίζει, υπήρξε καθοριστικός φάρος και πρότυπο.

Η συγγραφή για τον Μάινα είναι μέθοδος και ταξίδι μαζί. «Στο βιβλίο μου υπάρχει μια συγγένεια του ήρωα με όλους τους συγγενείς μου πρώτα απ’ όλα, αλλά και με τον πατέρα μου, όσο είχαμε κάποιες επαφές. Τα παιδιά θαυμάζουν πολύ τους γονείς και ειδικά τον μπαμπά, πρέπει να τους θαυμάζουν. Για να το πούμε όμως αλλιώς, θα έλεγα ότι ο ήρωας μου δεν ήταν ο πατέρας μου. Ήρωας μου ήταν η μάνα μου. Όχι επειδή μεγάλωσα με τη μάνα μου, αλλά γιατί η προσωπικότητά της και αυτό που εξέπεμπε ήταν για μένα φάρος.» Αναφερόμενος στη γραφή λέει: «Στο βιβλίο περιγράφω ένα κομμάτι ενός πραγματικού ναυαγίου με ένα απρόσμενο τέλος. Στη συγγραφή δεν γράφεις εσύ, αλλά ο ήρωάς σου, που πρέπει να φτάσει σε ένα σημείο να δικαιωθεί στα μάτια του αναγνώστη. Όταν βρω τον ήρωα, τον ακολουθώ, με πηγαίνει μόνος του. Η δυσκολία είναι οι τρεις πρώτοι μήνες της γραφής, μετά δεν θέλεις να το αφήσεις. Πρέπει κάθε μέρα να γράφεις, είναι σαν μεροκάματο».

Στη συζήτηση για τη ζωή και την τέχνη εμφανίζεται ρεαλιστής: «Δεν είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, από τη φύση μου ψάχνω την κακή πλευρά για να αναδείξω την καλύτερη. Έχω ζήσει καλά τη ζωή μου, είμαι ευτυχής και ευγνώμων γι’ αυτά που έχω». Προσθέτει ότι έχει αντιμετωπίσει «δυσκολίες που ισοδυναμούν με 10 Μποφόρ» και ότι η μεγαλύτερη «φουρτούνα» είναι ο θάνατος των δικών σου. Για την πορεία του στην τηλεόραση λέει: «Την επιτυχία τη χαίρομαι με μέτρο, η αποτυχία θα με κάνει να ξεκινήσω από την αρχή. Στο “Νησί” η απόφαση να παίξω τον “Γιώργη” ήταν δική μου, αυτός ο ρόλος μου άρεσε. Όταν κάναμε τους “Μεν και Δεν” υπήρχε φοβερό κέφι και αυτοσχεδιασμός».