Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ένας άλλος από τους στενούς συμμάχους της Μόσχας στην περιοχή φαίνεται να καταρρέει. Η κλιμάκωση της έντασης μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν έχει μετατοπίσει τον συνεχιζόμενο πόλεμο του Βλαντιμίρ Πούτιν κατά της Ουκρανίας στη διεθνή ειδησεογραφική ατζέντα, αλλά η Μόσχα φαίνεται να είναι αναποφάσιστη σχετικά με το τι θα κάνει με έναν νέο πόλεμο στη Μέση Ανατολή.

Αν και η Μόσχα έσπευσε να καταδικάσει τα ισραηλινά αεροπορικά πλήγματα εναντίον του Ιράν, η πρώτη επίσημη αντίδρασή της κατευθύνθηκε περισσότερο προς την Τεχεράνη. Παράλληλα με τις αναπόφευκτες κατηγορίες εναντίον της Δύσης, η δήλωση του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών ανέφερε τον «επερχόμενο γύρο των έμμεσων συνομιλιών ΗΠΑ – Ιράν στο Ομάν και την ετοιμότητα των ΗΠΑ να συμμετάσχουν». Με άλλα λόγια, αντί να υποστηρίξει τον Ιρανό σύμμαχό της, η Μόσχα τον κάλεσε να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Ουάσιγκτον, παρά τη μειονεκτική θέση του.

Καμία έκπληξη

Η επακόλουθη ρητορική της ρωσικής πλευράς αποτελείται επίσης σχεδόν αποκλειστικά από εκκλήσεις για αποκλιμάκωση, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη. Φυσικά, η Μόσχα θα ήθελε πολύ να λειτουργήσει ως μεσολαβητής σε πιθανές διαπραγματεύσεις, αλλά η ικανότητα του Κρεμλίνου να φέρει οτιδήποτε στο τραπέζι μειώνεται μέρα με τη μέρα. Οσον αφορά την πυρηνική συμφωνία, η Ρωσία ήταν η μόνη χώρα που έδειξε προθυμία να αφαιρέσει το εμπλουτισμένο ουράνιο από το Ιράν. Αλλά αν το ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν επιλυθεί με στρατιωτικά μέσα, μπορεί κάλλιστα να μη χρειαστεί να αφαιρεθεί τίποτα. Και ως απλός μεσολαβητής, η Ρωσία δεν έχει να προσφέρει περισσότερο από το Ομάν ή το Κατάρ.

Δεν έχει νόημα να περιμένουμε στρατιωτική βοήθεια για το Ιράν από τη ρωσική πλευρά, αν και το ιρανικό κοινοβούλιο επικύρωσε τη συμφωνία στρατηγικής εταιρικής σχέσης με τη Ρωσία κατά τη διάρκεια των Ισραηλινών επιθέσεων. Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει υπό τις παρούσες συνθήκες η Ρωσία είναι η απειλή για όλα τα έργα στο Ιράν στα οποία επενδύει ενεργά από το 2022. Λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της ισραηλινής επιχείρησης, ο Ιρανός πρεσβευτής στη Μόσχα δήλωσε ότι η Ρωσία ήταν ο μεγαλύτερος ξένος επενδυτής της χώρας το 2024, αλλά δεν διευκρίνισε κανέναν όγκο επενδύσεων.

Φυσικά, ουδείς στη Μόσχα περίμενε ότι η Τεχεράνη θα γινόταν κορυφαίος οικονομικός εταίρος όπως η Κίνα, η Ινδία ή η Τουρκία. Η κλίμακα της συνεργασίας ήταν πάντα πολύ πιο μετριοπαθής και ήταν καταδικασμένη να παραμείνει έτσι. Τα ιρανικά έργα έγιναν όλο και πιο σημαντικά και για άλλους λόγους: Πρώτον, η Μόσχα χρησιμοποίησε το Ιράν ως πεδίο δοκιμών για μοντέλα ολοκλήρωσης, όπως η διασύνδεση των εθνικών συστημάτων πληρωμών, η ζώνη ελεύθερου εμπορίου με την Ευρασιατική Οικονομική Ενωση και η μεταφορά της σε διεθνείς οργανισμούς, όπως ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης και οι BRICS. Δεύτερον, το Ιράν ήταν μια σημαντική εναλλακτική λύση υλικοτεχνικής υποστήριξης για τη Ρωσία για τη διαμετακόμιση εμπορευμάτων κατά μήκος του διαδρόμου Βορρά – Νότου, όταν η Μόσχα έχασε τις συνήθεις οδούς μεταφορών μέσω της Ευρώπης.

Παρ’ όλα αυτά, το αβέβαιο μέλλον του Ιράν δεν εμποδίζει τη Ρωσία να ελπίζει ότι θα επωφεληθεί από έναν νέο πόλεμο – τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Οσο περισσότερες εντάσεις κλιμακώνονται τόσο θα αυξάνονται οι τιμές, ειδικά αν οι μάχες εξαπλωθούν στον Περσικό Κόλπο ή αν η Τεχεράνη αποφασίσει να κλείσει τα Στενά του Ορμούζ. Ενα άλλο πλεονέκτημα για τη Ρωσία είναι ότι οι αμοιβαίες επιθέσεις από το Ισραήλ και το Ιράν θα μπορούσαν να εκτρέψουν τη δυτική προσοχή και τους πόρους μακριά από την Ουκρανία. Και αν οι ισραηλινές βόμβες αρχίσουν να σκοτώνουν Ιρανούς αμάχους σε τακτική βάση, η Ρωσία θα επισημάνει με χαρά τα δυτικά «δύο μέτρα και δύο σταθμά», σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τις ενέργειές της στην Ουκρανία.

Τέλος, αν η σύγκρουση συνεχιστεί, οι ΗΠΑ θα πρέπει να αυξήσουν τη βοήθεια προς το Ισραήλ, η οποία αναπόφευκτα θα επηρεάσει την ικανότητά τους να συνεχίσουν να υποστηρίζουν το Κίεβο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δίνει προτεραιότητα στις σχέσεις με το Ισραήλ έναντι εκείνων με την Ουκρανία. Μόλις πριν από έξι μήνες, η Ρωσία έπρεπε να συμφιλιωθεί με την πτώση του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Ασαντ στη Συρία. Τώρα, το ίδιο μπορεί να συμβεί και με το Ιράν…