Ηταν τότε που βγαίνουν τέσσερις εργάτες και λέω εργάτες γιατί φορούσαν τα κίτρινα γιλέκα εργασίας. Σε εκείνο το μέρος εδώ και μέρες γίνονται εργασίες. Αρα η πρώτη εικόνα δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται για εργάτες που ήρθαν να εργαστούν.

Κι έτσι φαίνεται. Οι δύο από αυτούς υψώνουν μια τεχνητή μεταλλική σκάλα και ανεβαίνουν μέσω αυτής ,σπάζουν ένα παράθυρο εκατόν πενήντα χρόνων και κατεβαίνουν στον πρώτο όροφο του μουσείου στην περίφημη αίθουσα Απόλλων, όπου βρίσκονται ιστορικά και μεγάλης οικονομικής και συμβολικής αξίας αντικείμενα. Και πιο συγκεκριμένα, στέμματα βασιλιάδων, προσωπικά αντικείμενα του Μεγάλου Ναπολέοντα και το στέμμα με 2.000 διαμάντια της αυτοκράτειρας Ευγενίας, γυναίκας του Ναπολέοντα του τρίτου.

Αμέσως μετά με ένα σιδεροπρίονο οι «εργάτες» με τα κίτρινα γιλέκα, δηλαδή οι ληστές, με ένα ειδικό πριόνι αρχίζουν να σπάζουν κάποια κουβούκλια των θησαυρών και να τα αφαιρούν. Οι απλοί φρουροί που το αντιλαμβάνονται δεν πλησιάζουν γιατί απειλούμενοι από τους ληστές προτιμούν να απομακρύνουν τους επισκέπτες σε μια γωνία για να μην υπάρξουν θύματα.

Ο συναγερμός χτυπά. Ομως οι ληστές με ταχύτητα παίρνουν αυτά που θέλουν και φεύγουν με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν. Μόλις βγαίνουν έξω κι ενώ ακούγονται οι αστυνομικές σειρήνες, πάνω σε δύο γρήγορα σκούτερ εξαφανίζονται. Στη βιασύνη τους έπεσε ευτυχώς το στέμμα της αυτοκράτειρα Ευγενίας. Πέρασαν ήδη τέσσερις μέρες και δεν έχουν συλληφθεί οι δράστες ή βρεθεί κάποιο από τα κλοπιμαία.

Τα παραπάνω γεγονότα που τάραξαν ολόκληρο τον κόσμο δεν είναι μια απλά μόνο ποινική υπόθεση, μια κλοπή. Είναι κάτι περισσότερο. Πρόκειται για επίθεση εναντίον της Ιστορίας του Πολιτισμού, εναντίον της ιστορικής ταυτότητας ενός λαού. Η ευθύνη είναι ποινική αλλά και πολιτική. Υπεύθυνος είναι ο Γάλλος πρόεδρος, ο οποίος ενώ από Ιούνιο οι υπάλληλοι του μουσείου με απεργία ζητούν περισσότερους υπαλλήλους ο Μακρόν, κατά τον προσφιλή του τρόπο, τους υποσχέθηκε και δεν τήρησε την υπόσχεσή του. Η ευθύνη είναι πολιτική γιατί επιβεβαιώνει ότι το κύριο πρόβλημα σήμερα στη Γαλλία σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής είναι η ασφάλεια.

Οι Γάλλοι νιώθουν ανασφαλείς και κυρίως νιώθουν ντροπή για το ότι οι πολιτικοί τους δεν τους προσφέρουν ασφάλεια, αλλά και για το ότι η χώρα τους γίνεται αντικείμενο διεθνούς χλευασμού τελευταία. Περιμένουν με ανυπομονησία τις εκλογές, για να μην ξαναδούν μπροστά τους ούτε ζωγραφιστό τον Εμανουέλ Μακρόν.