Ωστόσο, οι πολύ βαθύτερες ιστορικές ρίζες, που έχουν εδώ και καιρό οδηγήσει τη ρωσική βία κατά της Ουκρανίας, έχουν, επίσης, σημαντικές πολιτικές επιπτώσεις για κάθε ειρηνευτική διαδικασία.

Δεδομένου του διαρκούς ιδεολογικού εξτρεμισμού της Μόσχας προς την Ουκρανία, οι ανανεωμένες προσπάθειες για κρυφό και ανοιχτό πόλεμο είναι πιθανές. Για αυτόν τον λόγο, η όποια (και αν) επιτυχία του σχεδίου Τραμπ θα εξαρτηθεί όχι μόνο από τους όρους του, αλλά και από τη δύναμη και την επιμελητεία των μέτρων επιβολής που θα το συνοδεύουν.

Παρελθόν

Η σημερινή επιθετικότητα της Μόσχας κατά της Ουκρανίας δεν είναι ούτε νέα ούτε πρωτοφανής. Είναι, στην πραγματικότητα, η τελευταία επανάληψη μιας μακραίωνης ρωσικής εκστρατείας για τη ρωσοποίηση και τη διαγραφή του ουκρανικού λαού. Από τον Μεγάλο Πέτρο μέχρι τον Στάλιν και τον Πούτιν, γενιές Ρώσων τυράννων έχουν κατευθύνει τη βία στους Ουκρανούς με τρόπους που είναι σκόπιμοι, συστηματικοί και γεμάτοι με μια ιδεολογική ζέση που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Κάθε πόλη που βομβαρδίζει ο ρωσικός στρατός, κάθε παιδί που απάγει, κάθε ουκρανική ζωή που καταστρέφει σήμερα μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο μέσα στη μακρά γενεαλογία της ιμπεριαλιστικής κρατικής ιδεολογίας της Ρωσίας. Για αιώνες, αυτή η βίαιη μορφή επεκτατισμού έχει κατευθυνθεί στην Ουκρανία.

Η παρούσα πλήρους κλίμακας εισβολή στην Ουκρανία θα περάσει σύντομα το τετραετές όριο, αλλά ο πόλεμος δεν ξεκίνησε το 2022. Προηγήθηκαν οκτώ χρόνια πολέμου στην Ανατολική Ουκρανία μετά την κατάληψη της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014. Αυτό έχει αναγνωριστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο έχει αποφανθεί ότι η Ρωσία διεξάγει συνεχείς στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία τουλάχιστον από το 2014. Αλλά ακόμη και αυτό είναι μόνο το πιο πρόσφατο κεφάλαιο σε μια πολύ παλαιότερη ιστορία.

Κατά τη διάρκεια των εποχών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Σοβιετικής Ενωσης, οι Αρχές ακολουθούσαν με συνέπεια πολιτικές με στόχο τη διάλυση της ουκρανικής ταυτότητας. Οι τακτικές περιελάμβαναν την απαγόρευση της ουκρανικής γλώσσας, την καταστολή των πολιτιστικών και θρησκευτικών ηγετών και τη φυλάκιση των υπερασπιστών της ουκρανικής ανεξαρτησίας.

Το πιο καταστροφικό, ο Στάλιν και το καθεστώς του σχεδίασαν έναν τεχνητό λιμό τη δεκαετία του 1930 που σκότωσε τουλάχιστον τέσσερα εκατομμύρια Ουκρανούς σε λιγότερο από δύο χρόνια. Σήμερα, αυτή η σκόπιμη μαζική λιμοκτονία των Ουκρανών είναι γνωστή ως «Holodomor» («σκοτώνοντας από την πείνα»). Χωρίς ακραίες περιπτώσεις, το «Holodomor» ήταν κεντρικό σε μια ευρύτερη σοβιετική εκστρατεία με στόχο να σπάσει την ουκρανική αντίσταση και άλλους ισχυρισμούς για πολιτική αυτονομία. Ο δικηγόρος που επινόησε τον όρο «γενοκτονία», ο Ραφαήλ Λέμκιν, προσδιόρισε αυτήν την προσπάθεια να καταστρέψει το ουκρανικό έθνος ως το «κλασικό παράδειγμα» της σοβιετικής γενοκτονίας.

Ιδεολογία

Αυτό που ενώνει αυτά τα επεισόδια δεν είναι μόνο η ίδια η βία αλλά η ιδεολογία πίσω από αυτό. Η μακρά ιστορία εγκλημάτων της Μόσχας στην Ουκρανία αντικατοπτρίζει μια αυτοκρατορική κοσμοθεωρία που αντιμετωπίζει τα ανθρώπινα όντα ως πόρους που πρέπει να αξιοποιηθούν για το κράτος και ως εμπόδια που πρέπει να εξαλειφθούν στην επιδίωξη της πλήρους κυριαρχίας.

Αυτή η ιδεολογία έχει εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου, αλλά η βασική λογική της έχει παραμείνει αξιοσημείωτα συνεπής. Κυρίως, δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ διαρκή, ουσιαστική αποκήρυξη από τη διεθνή κοινότητα. Επειδή δεν ήρθε ποτέ αντιμέτωπη, η αυτοκρατορική ιδεολογία της Ρωσίας έχει αφεθεί να αναγεννηθεί. Μια σαφής γραμμή ατιμωρησίας συνδέει την πείνα του Στάλιν για την ουκρανική κοινωνία το 1930 με τη σημερινή ρητορική του Κρεμλίνου, που επιμένει ότι η Ουκρανία δεν είναι καθόλου πραγματικό έθνος.

Αυτή η συνέχεια δεν είναι αφηρημένη, διαμορφώνει άμεσα τις σημερινές θηριωδίες. Οταν ένα κράτος βλέπει τους ανθρώπους ως πρώτη ύλη για την αυτοκρατορία, η απαγωγή και η αναγκαστική ρωσοποίηση χιλιάδων παιδιών της Ουκρανίας γίνονται ένα αποδεκτό όργανο πολιτικής και όχι μια εκτροπή. Αυτή η λογική ισχύει, επίσης, για άλλες πτυχές της τρέχουσας εισβολής, συμπεριλαμβανομένων στρατοπέδων φιλτραρίσματος, σωμάτων βασανιστηρίων, βιασμού και σεξουαλικής βίας και μαζικών απελάσεων, μαζί με τη συστηματική καταστροφή της ουκρανικής πολιτιστικής και θρησκευτικής ζωής σε κάθε περιοχή υπό ρωσικό έλεγχο.

Ερευνες

Ο ανώτατος εισαγγελέας της Ουκρανίας ανακοίνωσε ότι ο αριθμός των ερευνών για τα εγκλήματα πολέμου έχει φτάσει τις 178.391 τεκμηριωμένες υποθέσεις. Δείχνοντας την εσκεμμένη πολιτική του Κρεμλίνου, ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ για την Παγκόσμια Ποινική Δικαιοσύνη δήλωσε πρόσφατα ότι οι ρωσικές θηριωδίες στην Ουκρανία είναι «συστηματικές» και έχουν εντοπιστεί «κυριολεκτικά παντού όπου τα στρατεύματα της Ρωσίας έχουν αναπτυχθεί».

Οι τρέχουσες ενέργειες των δυνάμεων κατοχής του Πούτιν στην Ουκρανία είναι οι ίδιες κρατικές πρακτικές που έχουν καθορίσει εδώ και καιρό τη ρωσική αυτοκρατορική κυριαρχία: Απορροφήστε ό,τι μπορεί να απορροφηθεί, διαγράψτε ό,τι δεν μπορεί να απορροφηθεί και μετατρέψτε το κατακτημένο σε «καύσιμο» για το επόμενο στάδιο της επέκτασης.

Η γενοκτονική πρόθεση της Ρωσίας δεν περιορίζεται στην εξάλειψη της ουκρανικής ταυτότητας. Η ακραία ιδεολογία του Πούτιν τον οδηγεί να επιδιώξει την ενσωμάτωση των Ουκρανών στην πολεμική μηχανή της Ρωσίας εναντίον της Δύσης. Ο κίνδυνος δεν είναι μόνο η καταστροφή της Ουκρανίας ως έθνους, αλλά η πιθανότητα η Ρωσία να αφομοιώσει τα εδάφη, την τεχνολογία αιχμής και τον πληθυσμό της χώρας.

Η σύγχρονη ρωσική ρητορική το καθιστά σαφές. Παραδόξως, η εποχή του Πούτιν έχει γίνει μάρτυρας της αναζωπύρωσης του συνθήματος «Μπορούμε να το ξανακάνουμε». Το σύνθημα, που γράφτηκε στο Ράιχσταγκ από στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού το 1945 και επανήλθε μετά την κατοχή της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014, έχει γίνει πλέον απειλητικό σλόγκαν του σύγχρονου ρωσικού εθνικισμού «αποκαλύπτοντας» μια κοινωνία που στόχο έχει την κατάκτηση και την κυριαρχία.

Κλιμάκωση, αν δεν υπάρξει αντίδραση

Οι φρικαλεότητες που βλέπουμε σήμερα στην Ουκρανία αντικατοπτρίζουν αιώνες ρωσικής ατιμωρησίας. Η ατιμωρησία όχι μόνο επιτρέπει στους δράστες να συνεχίσουν, αλλά τους καλεί να κλιμακώσουν. Η αυτοκρατορική ιδεολογία της Ρωσίας δεν έχει ποτέ αντιμετωπιστεί με το είδος της λογοδοσίας που απαιτείται για τη διάλυσή της. Οσο αυτή η ιδεολογία επιμένει να αμφισβητεί, η απειλή δεν θα σταματήσει στα σύνορα της Ουκρανίας.

Η διεθνής κοινότητα βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με τις συνέπειες μιας γενοκτονικής κοσμοθεωρίας που έχει μείνει ανέπαφη για γενιές. Το επείγον ερώτημα δεν είναι μόνο πώς θα σταματήσουν οι γενοκτονικές ενέργειες της Ρωσίας κατά των Ουκρανών σήμερα, αλλά πώς θα διασφαλίσουμε ότι ο κόσμος, τελικά, θα αποκηρύξει την εξτρεμιστική ιδεολογία που κατέστησε δυνατό αυτόν τον πόλεμο. Χωρίς αυτήν την αποκήρυξη, εκατομμύρια Ρώσοι θα παραμείνουν πεπεισμένοι ότι μπορούν, στην πραγματικότητα, να το «κάνουν ξανά».