Η νεαρή με την κρυστάλλινη φωνή, που αρνείται να βγάλει τα γυαλιά της και να αλλάξει στυλ, είναι τόσο συμπαθής και αποδεκτή που κατάφερε να πείσει ακόμα και εκείνους που δεν πείστηκαν αμέσως από το τραγούδι. Όχι πως το «Αστερομάτα» δεν είναι ένα θαυμάσιο τραγούδι, το αντίθετο. Είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουμε στείλει ποτέ, αλλά ο συγκεκριμένος διαγωνισμός είναι τόσο απρόβλεπτος όσο και ο κόσμος που ψηφίζει. Φαβορί μετατρέπονται σε αουτσάιντερ και αουτσάιντερ σε φαβορί τινάζοντας την μπάνκα των στοιχηματικών και των …πολιτικών αναλύσεων στον αέρα.

Ας κάνουμε λοιπόν δύο παραδοχές: Πρώτον, στην Γιουροβίζιον δεν κερδίζει πάντα το καλύτερο τραγούδι, κερδίζει όμως πάντα αυτό που επιλέγει ο κόσμος. Δεύτερον, η Γιουροβίζιον δεν ρίχνει ούτε ανεβάζει κυβερνήσεις, δεν ευθύνεται για πολέμους ούτε τους σταματάει, δεν αλλάζει αυτά που έχουν συμβεί. Αυτό που μπορεί να κάνει όμως είναι να συντονίσει στην ίδια συχνότητα, το ίδιο βράδυ, σχεδόν 200 εκατομμύρια ανθρώπους από την Αυστραλία μέχρι την Αρμενία και από την Ελλάδα μέχρι την Ισλανδία. Πολλοί από αυτούς θέλουν με την ψήφο τους να στείλουν ένα πολιτικό ή κοινωνικό μήνυμα, άλλοι θέλουν απλά να περάσουν καλά ένα βράδυ Σαββάτου. Και οι μεν και οι δε, αποτελούν κομμάτι μιας ιστορίας που γράφεται σε live μετάδοση.

Στο παρελθόν τα έχουμε δει σχεδόν όλα. Την Μ. Βρετανία να πατώνει με μηδέν βαθμούς επειδή εισέβαλλε στο Ιράκ μαζί με την Αμερική, την Λευκορωσία να αποκλείεται από τον διαγωνισμό επειδή είχε στείλει τραγούδι-προπαγάνδα, την Γεωργία να τιμωρείται για το τραγούδι I don’t wanna put in επειδή αναφέρονταν επιθετικά στον Πούτιν , την Τουρκία να αντιδρά στη συμμετοχή της Αρμενίας για το τραγούδι-αφιέρωμα στην γενοκτονία των Αρμενίων και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Η Ρωσία είναι εκτός λόγων ευρωπαικών κυρώσεων, η Τουρκία έχει να συμμετάσχει από το 2012 και κάθε συμμετοχή του Ισραήλ ισοδυναμεί με επικίνδυνη αποστολή.

Φέτος η Κλαυδία επέλεξε να τραγουδήσει για τον πόνο και τον ξεριζωμό από την μάνα-πατρίδα, αλλά ο Τόμι από την Εσθονία ήθελε να τραγουδήσει για τον καφέ μακιάτο. Η Λουάν από τη Γαλλία για την μαμά της, ο Παργκ από την Αρμενία για την επιβίωση, ο Λούτσιο από την Ιταλία για εκείνους που δεν είναι σκληροί σε ένα σκληρό κόσμο και η Γιουβάλ από το Ισραήλ για εκείνους που κλαίνε αλλά δεν χρειάζεται να κλαίνε μόνοι.

Το «πανηγυράκι» εξακολουθεί 69 χρόνια μετά την γέννηση του να αποτελεί τον μεγαλύτερο μουσικό διαγωνισμό και μια από τις μεγαλύτερες διοργανώσεις στον κόσμο, μεγαλύτερη ακόμα και από το Super Bowl. Αν παράγει εκτός από μουσική και πολιτική; Ασφαλώς.