Όπως είπε: «Η εντεχνίλα άρχιζε να σαπίζει όταν σταμάτησε το ωραίο ελληνικό τραγούδι έγινε έντεχνο, δηλαδή το τραγούδι των ατάλαντων, των δυσκοίλιων. Το έντεχνο είναι το τραγούδι της δυσκοιλιότητας. Προσπαθούν να βρουν δύσκολα λόγια, δύσκολες αρμονίες για να μιμηθούν τον Χατζιδάκη, είναι δακρύβρεχτα σενάρια της σύγχρονης ελληνικής μουσικής κουλτούρας. Τότε οι συνθέτες ήταν ελληνοπρεπείς συνθέτες με προσωπικότητα και με ταλέντο, ελληνοπρεπέστατο. Από το 1990 και μετά που τελείωσε αυτή η γενιά συνθετών έπεσε στο χάος των έντεχνων, των ανθρώπων που δεν μπορώ να κρίνω. Άμα κρίνω πιάνεσαι κορόιδο. Δεν μιλάω για όλα τα τραγούδια, υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι οχετός».

Με αυτοσαρκασμό και αναμνήσεις, μίλησε επίσης για την προσωπική του ζωή και το παρατσούκλι που του έδωσε η γιαγιά του: «Η γιαγιά μου με έλεγε γρηγοροχόρτατο, άλλαζα γρήγορα σχέσεις.Καθόμουν μία μέρα, άντε μιάμιση και μετά πήγαινα σε επόμενη σχέση. Βαριόμουν πάρα πολύ γρήγορα και με έλεγε γρηγοροχόρτατο».

Τέλος, περιέγραψε την πρώτη συνάντηση με την Άννα Βίσση και τη μεταστροφή που οδήγησε στη συνεργασία τους: «Όταν την είχα πρωτοδεί την Άννα είχε έρθει σπίτι μου και είχα εμφανιστεί με κάτι ψηλές μπότες και μακρύ μαλλί. Μπήκε ο πατέρας της πρώτος και μετά εμφανίστηκε η Αννούλα και την έφαγα την καψούρα αμέσως, την ερωτεύτηκα. Δεν ήταν ντροπαλή, αλλά δεν με γούσταρε καθόλου, δεν της άρεσα. Της είχα πει ότι ποτέ δεν θα γίνω φίλος της. Στην αρχή μου είπε να είμαστε φίλοι και της είπα “φίλη με τους φίλους”. Ο Καρβέλας δεν γίνεται φίλος με μία γυναίκα». Και για τη στιγμή που «έδεσε το γλυκό»: «Δεν την έπαιρνα σοβαρά την Άννα, γιατί η φωνή της ήταν για εμένα αστεία, όπως και εκείνη με έπαιρνε αστείο σαν συνθέτη. Όταν της έπαιξα τα ξένα μου τραγούδια “μάσησε” και με “ερωτεύτηκε”. Για τα ξένα και όχι με τα ελληνικά. Τότε άρχισε να δένει το γλυκό και να παρασύρεται».