Το περιστατικό αφορά τον θάνατο του πρώτου της άντρα, ηθοποιού, που «πέθανε στα 34 του», όπως περιέγραψε η ίδια, και το γεγονός λειτούργησε ως καταλύτης βαθιάς προσωπικής κρίσης. Η εξομολόγηση έγινε στη διαδικτυακή εκπομπή των Rainbow Mermaids, όπου η Μεντή μίλησε ανοιχτά για την περίοδο της απώλειας, την αποσύνδεση από την καθημερινότητα και την αίσθηση του κενού που επακολούθησε.

Οι παραδεχθείσες σκέψεις αυτοκτονίας προκαλούν δημόσιο ενδιαφέρον λόγω της δημόσιας θέσης της και της έντασης με την οποία περιέγραψε την πρώτη αντίδραση της στο τραγικό γεγονός. Στη συζήτηση αναδείχθηκε η δυσκολία στη διατήρηση της ρουτίνας και η χαλάρωση του προσωπικού νοήματος, στοιχεία που περιέγραψε με απλότητα και χωρίς δραματοποίηση.

Η ίδια περιέγραψε τη σειρά των σκέψεων και των συναισθημάτων με λεπτομέρεια. «Ο πρώτος μου άντρας ήταν ηθοποιός σπουδαίος, είχαμε ήδη παντρευτεί. Πέθανε στα 34 του. Μεγάλη απώλεια στη ζωή μου. Όταν πέθανε σκέφτηκα να βάλω τέλος και στη δική μου ζωή. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν “να φύγω, τι κάθομαι εδώ πέρα”», είπε η Μεντή, μεταφέροντας την αμεσότητα και την ωμότητα της στιγμής. Στο λόγο της αναδείχτηκαν η αίσθηση εγκατάλειψης και η απώλεια νοήματος, στοιχεία που συχνά συνοδεύουν ανθρώπους που βιώνουν σφοδρό πένθος.

Τα χρονικά δεδομένα και η ηλικία του εκλιπόντος, ο οποίος ήταν 34 ετών, παραμένουν σταθερά στον λόγο της και αναφέρονται χωρίς υπερβολές. Η επαναληπτικότητα της φράσης δείχνει ότι εκείνη την περίοδο το αίσθημα του κενού υπερίσχυε της καθημερινής λειτουργίας και ότι οι σκέψεις για οριστική διακοπή της ζωής ήταν πραγματικές και επίμονες.

Στη συνέχεια, η ηθοποιός εξήγησε πώς κατόρθωσε να διαχειριστεί τον πόνο και να αποφύγει την οριστική απόδραση. Η Μεντή απέδωσε τη δυνατότητα να συνεχίσει στη «δύναμη που έχω μέσα» και στην επαγγελματική της ενασχόληση: «Η δύναμη που έχω μέσα. Με βοήθησε το θέατρο και η δύναμη ότι για κάποιον λόγο έχω έρθει εδώ πέρα που μπορεί να είναι καλό να ζήσω», είπε, τονίζοντας ότι η τέχνη και η προσωπική επιμονή αποτέλεσαν βασικά εργαλεία στην πορεία που ακολούθησε.

Πρόσθεσε ότι η ανάληψη επαγγελματικών υποχρεώσεων και η ενασχόληση με το θέατρο λειτούργησαν ως πλαίσιο που περιορίζει την απομόνωση και επιτρέπει την επανεξέταση του προσωπικού νοήματος. Η στάση της περιγράφεται ως μια διαδρομή που περιλαμβάνει «δύσκολες μέρες» αλλά και μικρές νίκες επάνω στην κανονικότητα, σύμφωνα με τα λεγόμενά της.

Ωστόσο, όπως είπε η ίδια, βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει μέσα από τη δύναμη που πήγαζε από μέσα της και την πεποίθηση ότι υπάρχει κάποιος λόγος που γεννήθηκε. Η επιλογή της να μιλήσει δημόσια για αυτή τη φάση, χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες θεραπευτικής φύσης, έδωσε έμφαση στην προσωπική αφήγηση ως μέσο καταγραφής της εμπειρίας.