«Ήξερα από 4 χρονών ότι αγαπώ τη μουσική και το τραγούδι, τραγουδούσα τα “Τσίλικα” της Χαρούλας Αλεξίου. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να φύγω από το σπίτι, για να κυνηγήσω το όνειρό μου. Έτσι πέρασα βοηθός μικροβιολόγου. Αν έλεγα στους γονείς μου ότι θα πάω στο ωδείο, θα μου έλεγαν ότι αποκλείεται», εξομολογήθηκε, προσθέτοντας πως ο σεβασμός προς τους γονείς την κράτησε σε ισορροπία: «Επειδή είχα έντονο σεβασμό για τους γονείς μου, δεν θα άφηνα τον θυμό μου να υπερισχύσει. Θα έκανα αυτό που θα μου έλεγαν εκείνοι».

Η πορεία της προς το επαγγελματικό τραγούδι πέρασε μέσα από μικρές σκηνές και δουλειές. «Τραγουδούσα συνέχεια στο καφέ που δούλευα ως σερβιτόρα και ένας φίλος μου πρότεινε να πάω να δουλέψω σε ένα ρεμπετάδικο της Θεσσαλονίκης, στο “Αβγό του Κόκορα”. Είχαν έρθει να με ακούσουν ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Κότσιρας, η Τσαλιγοπούλου, η Αρβανιτάκη, η Καννά. Πήγαινε από στόμα σε στόμα», είπε.

Η διαμόρφωση της φωνής και της σκηνικής παρουσίας περιγράφεται ως διαδρομή αξιοπρέπειας και μαθητείας: «Στην αρχή δεν καταλάβαινα πόσο ξεχωριστή είναι η χροιά της φωνής μου. Η Δήμητρα Γαλάνη μου το είχε τονίσει. Η Μαρινέλλα μου έλεγε “μικρή, έχεις ωραία φωνή αλλά δεν θα κοιτάς τα πόδια σου όταν τραγουδάς”. Η ουσία είναι να μην χάνεις την επαφή με τον εαυτό σου, αν και όποιος άνθρωπος εκτίθεται, “φεύγει” λίγο. Είναι κομμάτι αυτού του δρόμου, εκεί μαθαίνεις όμως τη γείωση». Κλείνοντας, μίλησε για τις απώλειες που τη στιγμάτισαν: «Σε πολύ μικρή ηλικία έχασα νέα παιδιά. Δεν το “χωνεύεις” αυτό. Ένα παιδί 2 μέτρα που σφύζει από υγεία συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά δεν θα ξανάρθει στο σπίτι. Περνάς από μεγάλη διαδικασία. Είναι ένα πολύ δυνατό μάθημα ότι η ζωή είναι όντως πολύ μικρή και μπορεί να συμβεί σε όλους μας».