Καλεσμένη στην εκπομπή «Κοινωνία Άνω Κάτω», αναφέρθηκε στην εμπειρία της εκείνη την εποχή και στους ανθρώπους του χωριού.

«Το βασικό για μένα ήταν ότι ήταν η πρώτη φορά. Η πρώτη επαφή που είχα με την Κρήτη ήταν στο χωριό αυτό, στο Δημοτικό σχολείο. Ήταν η πρώτη μου χρονιά που δίδαξα σαν δασκάλα. Εγώ δεν είχα ιδέα από την Κρήτη. Είναι ένα χωριό το οποίο έχει ζωντάνια, έχει πολλά νέα παιδιά, κάνουν πολλά παιδιά, οικογένειες. Κυρίως όμως έχει αυτό τον νέο κόσμο που βλέπετε… Είναι ευγενές σαν εικόνα και σαν συναίσθημα». Στη συνέχεια εξήγησε πως χρειάζεται χρόνος και συναναστροφή για να κατανοήσεις την τοπική κουλτούρα και τους άγραφους κανόνες: «Όταν είσαι ξένος, δεν μπορείς να αντιληφθείς τον τρόπο ζωής. Αν θέλετε, την κουλτούρα, τις αρχές, τον αξιακό κώδικα, τους άγραφους κανόνες… όσο ψήνεσαι με τις συνθήκες και συναναστρέφεσαι με τον κόσμο, το καταλαβαίνεις. Το πρώτο πράγμα που εντόπισα ήταν ότι υπήρχε μια δυσπιστία. Αν δεν είσαι από το μέρος αυτό, αν δεν μιλάς και την ντοπιολαλιά, κάπως σε βάζουν σε απόσταση μέχρι να κερδίσεις τον σεβασμό».

Αναφερόμενη στα παιδιά και στον ρόλο της εκπαίδευσης, τόνισε τη δύναμη της παιδείας και την ανάγκη να καλλιεργηθεί ενσυναίσθηση: «Η παραβατική συμπεριφορά υπάρχει σε όλες τις ηλικίες και από πολύ νεαρή ηλικία είναι μια πραγματικότητα… Και δεν είναι όλα άσπρο μαύρο. Προσπαθείς να καλλιεργήσεις ένα πνεύμα συμπόνιας, συνένωσης, μιας ωραίας ειρηνικής διάθεσης. Εγώ πιστεύω πάντα στη θετική πλευρά των πραγμάτων και στις αλλαγές των ανθρώπων, κυρίως όμως στη δύναμη που μπορεί να έχει η παιδεία και η καλλιέργεια. Αυτό το οποίο χτιζόταν μέσα στις σχολικές αίθουσες, στους ανθρώπους, στα παιδιά μπορούσε εύκολα να ακυρωθεί πηγαίνοντας το παιδί στο σπίτι», σημείωσε.