Με το στοιχείο ότι ένα στα 6 παιδιά στην Ελλάδα αυτοτραυματίζεται, το υπουργείο Υγείας αποφασίζει να βάλει τέλος στη «σιωπή» και το στίγμα και να πάρει δραστικά μέτρα. Η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας, Ειρήνη Αγαπηδάκη, παρουσίασε χθες μια εθνική στρατηγική, σε μια συγκυρία όπου το πρόβλημα έχει ήδη πάρει διαστάσεις.

«Ο αυτοτραυματισμός των νέων αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να μας κινητοποιήσει όλους. Ενα στα έξι παιδιά και έφηβοι στη χώρα μας βιώνει αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση και δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι» επισήμανε η κυρία Αγαπηδάκη. Η ελληνική πραγματικότητα επιβεβαιώνει τη σοβαρότητα του ζητήματος, καθώς, σύμφωνα με έρευνα, το 14% των εφήβων ηλικίας 12-16 ετών είχε τουλάχιστον ένα επεισόδιο αυτοτραυματισμού το τελευταίο εξάμηνο.

Η πρωτοβουλία του υπουργείου χτίζεται πάνω σε δύο άξονες: Ο πρώτος είναι το Πρόγραμμα Πρόληψης και Αντιμετώπισης του Αυτοτραυματισμού σε Εφήβους και Νέους, που καταρτίστηκε με τη στήριξη της UNICEF, του ΕΚΠΑ και του Αιγινήτειου Νοσοκομείου. Ο στόχος του προγράμματος είναι σαφής: Να αντιμετωπιστεί ένα φαινόμενο που η κοινωνία συχνά προσποιείται πως δεν βλέπει. Για πρώτη φορά προβλέπεται συστηματική προσέγγιση, με εργαλεία που να στοχεύουν τόσο στους ίδιους τους νέους όσο και στο περιβάλλον τους.

Ο δεύτερος άξονας είναι ακόμη πιο κομβικός: Το πρώτο Πρότυπο Κοινοτικό Κέντρο για την Ψυχική Υγεία των Νέων. Μέχρι σήμερα δεν υπήρχε στη χώρα εξειδικευμένη δομή που να αφορά ειδικά τον αυτοτραυματισμό, παρά το γεγονός ότι διεθνείς μελέτες τον εντοπίζουν στο 14–22% των νέων μέχρι 24 ετών.

Το νέο Κέντρο, που συγχρηματοδοτείται από το Ταμείο Ανάκαμψης, φιλοδοξεί να καλύψει ένα τεράστιο θεραπευτικό κενό. Θα παρέχει ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία, ομάδες υποστήριξης γονέων και θεραπείες μέσω τέχνης. Παράλληλα, θα λειτουργεί υπηρεσία τηλεδιάσκεψης για παιδιά που δεν ζουν στην Αττική. Η εκπαίδευση επαγγελματιών Υγείας αποτελεί επίσης βασικό κομμάτι, με πλατφόρμα e-learning που θα βοηθά γιατρούς και άλλους ειδικούς να αναγνωρίζουν εγκαίρως τα περιστατικά και να τα παραπέμπουν σωστά. Προστίθενται, τέλος, δράσεις ευαισθητοποίησης, ώστε και οι οικογένειες και η κοινωνία να μπορούν να αναγνωρίζουν τα σημάδια.