Από το 1914 έως το 1923, ο Ποντιακός Ελληνισμός υπέστη έναν ανελέητο διωγμό από το Οθωμανικό και στη συνέχεια Κεμαλικό καθεστώς. Οργανωμένες σφαγές, εκτοπίσεις, βασανιστήρια, πορείες θανάτου, εξισλαμισμοί, και καταστροφή ολόκληρων κοινοτήτων, συνέθεσαν τη φρίκη ενός προμελετημένου εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας. Στόχος δεν ήταν απλώς η εθνοκάθαρση, αλλά η εξάλειψη του ίδιου του ποντιακού πολιτισμού: των εκκλησιών, των σχολείων, της γλώσσας, των τραγουδιών, της ψυχής.

Ο Πόντος δεν ήταν απλώς ένας γεωγραφικός χώρος. Ήταν κοιτίδα ελληνισμού επί αιώνες. Ήταν το τραγούδι στο κύμα του Εύξεινου Πόντου, ο καημός στο νταούλι, το δάκρυ στο λύρα. Κι όμως, αυτός ο κόσμος ξεριζώθηκε βίαια, με αίμα και φωτιά. Όσοι επέζησαν, κουβάλησαν την ιστορία τους σαν φυλαχτό. Έστησαν καινούριες πατρίδες στην Ελλάδα, με τα χέρια ραγισμένα και την καρδιά αγέρωχη. Δεν ξέχασαν. Και μας έμαθαν κι εμάς να μη ξεχνάμε.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οφείλουμε να κρατάμε ζωντανή αυτή τη μνήμη. Όχι από εκδίκηση, αλλά από ευθύνη. Για να μη ξαναγραφτεί ποτέ η Ιστορία με αίμα αθώων. Για να στέκει η Ανθρωπότητα όρθια απέναντι στη βαρβαρότητα. Για να τιμηθούν οι νεκροί και να θεραπευτούν οι πληγές των απογόνων τους.

Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων δεν είναι ένα πολιτικό παιχνίδι. Είναι ηθική επιταγή. Είναι η ανάγκη να ακουστεί η αλήθεια πέρα από τα σύνορα, να υψωθεί το «Δεν ξεχνώ» ως παγκόσμιο μήνυμα κατά της απανθρωπιάς. Διότι, όταν ξεχνάμε, επαναλαμβάνουμε. Κι όταν σιωπούμε, συναινούμε.

353.000 φωνές από το παρελθόν δεν σβήνουν. Αντηχούν σε κάθε μνημείο, σε κάθε εκκλησία που σώθηκε, σε κάθε ποντιακό τραγούδι που τραγουδιέται ακόμα στις αυλές και στις πλατείες. Είναι οι φωνές των προγόνων μας. Είναι η ίδια η συνείδησή μας.

Ας σκύψουμε σήμερα με σεβασμό και αλήθεια. Ας κρατήσουμε άσβεστη τη φλόγα της μνήμης. Ας πούμε, όλοι μαζί:

Δεν ξεχνώ. Δεν σιωπώ. Διεκδικώ. Τιμώ.