Η πώληση πραγματοποιήθηκε στον οίκο δημοπρασιών Christie’s στη Νέα Υόρκη, σε έναν «πυρετώδη» πλειστηριασμό 20 λεπτών που χαρακτηρίστηκε ως «ιστορική στιγμή για τον κόσμο της τέχνης».

Ο πίνακας είχε αγοραστεί το 2005 για μόλις $1.175, καθώς θεωρούνταν έργο «μαθητή» του ντα Βίντσι. Μετά από αποκατάσταση και μελέτες, επαναπροσδιορίστηκε ως γνήσιο έργο του Λεονάρντο.

Η μοναδικότητά του – ως ένας από τους ελάχιστους σωζόμενους πίνακες του ντα Βίντσι – και η λεπτομέρεια στην απεικόνιση, όπως τα «νερουλά» μαλλιά και η σφαίρα, επιβεβαίωσαν την αυθεντικότητά του, όπως αναφέρει ο καθηγητής Martin Kemp.

Από την πώληση και μετά, το έργο φυλάσσεται σε θησαυροφυλάκιο στη Γενεύη, αλλά φημολογείται πως θα εκτεθεί μελλοντικά σε νέο μουσείο τύπου Λούβρου στη Σαουδική Αραβία.

Ο Ιησούς Χριστός απεικονίζεται με μπλε ρούχα της Υψηλής Αναγέννησης στον πίνακα Salvator Mundi, να ευλογεί με το δεξί του χέρι – και στο Ισλάμ, το δεξί χέρι είναι «πιο ευγενές» και ως εκ τούτου τιμάται από τους Μουσουλμάνους.

Ο Ιησούς Χριστός, που απεικονίζει τον «Σωτήρα του Κόσμου», κρατάει μια κρυστάλλινη σφαίρα στο αριστερό του χέρι, η οποία λέγεται ότι αντιπροσωπεύει την «ουράνια σφαίρα» των ουρανών – και τα «υδαρή μαλλιά» του Ιησού στο διάσημο έργο ήταν ένα από τα στοιχεία που οδήγησαν στην ορθή απόδοση του πίνακα στον ίδιο τον Λεονάρντο.

Ο καθηγητής Μάρτιν Κεμπ, FBA, εξήγησε τον έλεγχο του πιο ακριβού πίνακα στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των υδαρών μαλλιών, στον ιστότοπο της Βρετανικής Ακαδημίας.

Έγραψε: «Ο Λεονάρντο ήταν ένας σπουδαίος μελετητής του γιατί τα πράγματα έμοιαζαν έτσι και είχε μια θεωρία για τη «φυσική των μαλλιών», την οποία συνέκρινε με το νερό.

«Ο Λεονάρντο γνωρίζει τη φυσική των μαλλιών. Αν κοιτάξουμε μερικά από τα αντίγραφα (όχι τα έργα του Λεονάρντο), δεν δείχνουν πραγματικά κατανόηση του πώς καμπυλώνουν τα μαλλιά, του πώς λειτουργούν.»

«Ο Λεονάρντο, ως Λεονάρντο, πρέπει να ταξινομήσει τις σπειροειδείς καμπύλες: κυρτή, επίπεδη, κοίλη ή ασαφή. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό του έργου του Λεονάρντο. Κανείς άλλος δεν το έκανε αυτό, απλώς δεν πίστευαν ότι άξιζε αυτό το επίπεδο επένδυσης.»