Η Nicole Meeuws ήταν άψυχη πάνω σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι όπως αναφέρει η nypost και την είχαν ανακηρύξει νεκρή για δύο λεπτά, όταν – σύμφωνα με την ίδια – ένιωσε ότι «τραβιόταν» έξω από το σώμα της και μπήκε σε ένα τούνελ φωτός, όπου τη συνάντησαν όντα με «μπλε δέρμα», όπως είπε στο NeedToKnow.

Η 49χρονη καλλιτέχνις βρισκόταν στο νοσοκομείο αφού έχασε το μωρό της και οδηγήθηκε επειγόντως στο χειρουργείο, αλλά λόγω επιπλοκών άρχισε να χάνει και να ανακτά τη συνείδησή της.

«Βρέθηκα να περνάω μέσα από ένα τούνελ μπλε και λευκού φωτός – όχι μια ακτίνα, αλλά έναν διάδρομο που έμοιαζε ζωντανός», είπε. Η Meeuws, η οποία κατάγεται από την Ελλάδα, είπε ότι το φως είχε θερμοκρασία και τόνο — «σχεδόν σαν μουσική φτιαγμένη από νερό» — και μπήκε σε έναν φωτεινό χώρο με «λαμπερά» χρώματα όπως ασημί, απαλές αποχρώσεις του βιολετί και βαθιά, λαμπερά μπλε.

«Δεν ένιωθα φόβο· ήταν σαν να με καλούσαν να επιστρέψω στο σπίτι μου», είπε η Meeuws.

«Ο θάλαμος ήταν τεράστιος, μεγαλύτερος από κάθε γήινη κατασκευή, και τα πάντα πάλλονταν απαλά, σαν καρδιακός παλμός», πρόσθεσε. «Και τότε τους είδα».

Η Meeuws αποκάλυψε ότι την υποδέχτηκαν όντα με «μπλε δέρμα» και ανθρώπινα πρόσωπα, παρόμοια με τους χαρακτήρες από την ταινία Avatar.

«Δύο πελώρια όντα κάθονταν σε θρόνους που έμοιαζαν με μάρμαρο και έλαμπαν από ενέργεια. Τα μάτια τους ήταν μεγάλα και στο χρώμα του λουλακί, γεμάτα καλοσύνη και αναγνώριση», είπε. «Έμοιαζαν με ανθρώπους, αλλά είχαν απαλά βράγχια στα μάγουλά τους. Θυμάμαι ότι είδα ουρές σαν ψαριού, αντί για πόδια, καλυμμένες με λέπια».

«Ήταν αρσενικό και θηλυκό ταυτόχρονα, πλεγμένα μεταξύ τους, και δεν μιλούσαν με λέξεις – αλλά καταλάβαινα πλήρως όσα ήθελαν να μου πουν», πρόσθεσε η Meeuws.

Είπε πως δεν καταλάβαινε τη “γλώσσα” τους, αλλά τα πλάσματα που έμοιαζαν με τους ήρωες του Avatar την έκαναν να αισθανθεί σαν στο σπίτι της και της μετέδωσαν τηλεπαθητικά ότι η ζωή είναι στην πραγματικότητα μια ψευδαίσθηση – και ότι αρχίζουμε πραγματικά να ζούμε μόνο όταν πεθαίνουμε.

Η Meeuws είπε επίσης ότι τα όντα της είπαν πως δεν προοριζόταν να αποκτήσει παιδιά· αντί γι’ αυτό, της είχε δοθεί το χάρισμα να διδάξει στους ανθρώπους την ύπαρξη της «άλλης πλευράς».

«Ένιωσα πιο γνωστή απ’ ό,τι είχα νιώσει ποτέ στη ζωή μου· δεν ήθελα να φύγω», ανέφερε. «Καταλάβαινα αυτό το μέρος, αυτό το συναίσθημα, και πιστεύω πραγματικά ότι ήταν το αρχικό μας σπίτι – από εκεί απ’ όπου όλοι ερχόμαστε».

«Έμαθα ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος· είναι η επιστροφή στην αληθινή μας ζωή», πρόσθεσε.

Μετά από τα λίγα λεπτά που ήταν κλινικά νεκρή, η Meeuws «επανήλθε» ξαφνικά στο σώμα της. Όταν ο σύζυγός της, Χρήστος, 65 ετών, προσπάθησε να της μιλήσει, εκείνη άρχισε να επικοινωνεί με έναν οξύ ήχο σε μια «άγνωστη» γλώσσα. «Ακουγόταν σαν τα “κλικ” των δελφινιών. Διήρκεσε για αρκετά λεπτά και άφησε τους πάντες γύρω μας άφωνους. Αλλά δεν μπορούσα να το σταματήσω – περνούσε μέσα από μένα, όχι από μένα», είπε η Meeuws. «Οι αισθήσεις μου ήταν έντονες και μπορούσα να “ακούσω” τα συναισθήματα στις φωνές των ανθρώπων ως χρώμα. Επέστρεψα εντελώς διαφορετική· σχεδόν αναγεννημένη», πρόσθεσε.

Η Meeuws δεν έχει βιώσει ξανά εμπειρία κοντά στον θάνατο από τότε, όμως είπε ότι βλέπει συχνά οράματα με τα μπλε πλάσματα. Πιστεύει πως δεν πρόκειται για εξωγήινες μορφές, αλλά για όντα από τη διαστατική φυλή των Απκάλου (Apkallu), που αναφέρονται επίσης ως Ημίθεοι — και οι οποίοι, σύμφωνα με κάποιες παραδόσεις, έδωσαν τον πολιτισμό στην ανθρωπότητα.

Σύμφωνα με την ίδια, η αποστολή που της ανέθεσαν αυτά τα μπλε όντα είναι να διαδώσει το μήνυμα ότι «η αγάπη είναι πιο δυνατή από τον θάνατο».

«Η αγάπη πάντα θα νικά· από εκεί προερχόμαστε. Είμαστε όλοι μια μεγάλη οικογένεια, ανεξάρτητα από σύνορα, κουλτούρες, θρησκείες ή πολιτικά συστήματα. Τα πάντα δημιουργήθηκαν από την ίδια σπίθα», είπε.

«Όσο περισσότερο κρατάμε μέσα μας τον φόβο, το μίσος και το ψέμα, τόσο πιο εύκολα ελέγχεται η ανθρωπότητα».

«Για να δημιουργήσουμε έναν παράδεισο στη Γη, πρέπει να περνάμε κάθε μέρα διαδίδοντας την αγάπη. Δεν φοβάμαι πια τον θάνατο, γιατί ξέρω τι με περιμένει στην άλλη πλευρά», σημείωσε. «Ήταν μια αρχή – όχι ένα τέλος».