Το ήμισυ του βραβείου απονέμεται στον Joel Mokyr, ενώ το υπόλοιπο μοιράζονται οι Philippe Aghion και Peter Howitt. Το συνολικό χρηματικό έπαθλο ανέρχεται σε 11 εκατ, σουηδικές κορώνες.

Οι τρεις οικονομολόγοι τιμώνται «για την εξήγηση της ανάπτυξης που βασίζεται στην καινοτομία». Ο Mokyr αναγνωρίζεται ειδικά «για τον εντοπισμό των προϋποθέσεων της διαρκούς ανάπτυξης μέσω τεχνολογικής προόδου», ενώ οι Aghion και Howitt βραβεύονται «για τη θεωρία της διαρκούς ανάπτυξης μέσω της δημιουργικής καταστροφής».

Τα τελευταία διακόσια χρόνια, ο κόσμος γνώρισε για πρώτη φορά στη διάρκεια της ιστορίας του συνεχή οικονομική ανάπτυξη, γεγονός που ανέβασε εκατομμύρια ανθρώπους πάνω από το όριο της φτώχειας και έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης ευημερίας. Οι φετινοί βραβευθέντες εξηγούν πώς η τεχνολογική πρόοδος και η καινοτομία τροφοδοτούν αυτόν τον διαρκή κύκλο προόδου. Οι νέες τεχνολογίες αντικαθιστούν τις παλιές, δημιουργώντας έναν μηχανισμό συνεχούς ανανέωσης που βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο και την ποιότητα ζωής παγκοσμίως.

Ο Joel Mokyr, καθηγητής στο Northwestern University, ανέλυσε τις ιστορικές συνθήκες που επέτρεψαν την καθιέρωση της συνεχούς ανάπτυξης. Η έρευνα του τεκμηρίωσε ότι για να διαδέχεται η μία καινοτομία την άλλη απαιτείται όχι μόνο πρακτική γνώση, αλλά και επιστημονική κατανόηση των μηχανισμών πίσω από κάθε ανακάλυψη. Παράλληλα, τόνισε τη σημασία της ανοιχτής κοινωνίας που ενθαρρύνει την αλλαγή και την πειραματική σκέψη.

Οι Philippe Aghion, καθηγητής στα Collège de France, INSEAD και London School of Economics, και Peter Howitt, καθηγητής στο Brown University, ανέπτυξαν το 1992 τη θεωρία της «δημιουργικής καταστροφής».

Σύμφωνα με αυτή, η καινοτομία δημιουργεί νέες, καλύτερες τεχνολογίες και προϊόντα που αντικαθιστούν τα παλαιότερα, οδηγώντας σε πρόοδο αλλά και σε απώλειες για τις επιχειρήσεις που μένουν πίσω. Αυτή η δυναμική, αν και επώδυνη, αποτελεί τον κινητήριο μηχανισμό της μακροχρόνιας ανάπτυξης.

Όπως δήλωσε ο John Hassler, πρόεδρος της Επιτροπής για το Βραβείο Οικονομικών Επιστημών, «το έργο των βραβευθέντων δείχνει ότι η οικονομική ανάπτυξη δεν είναι δεδομένη. Οφείλουμε να διατηρήσουμε τους μηχανισμούς που επιτρέπουν τη δημιουργική καταστροφή, ώστε να μη διολισθήσουμε ξανά στη στασιμότητα».