Τα πρόσωπα αυτά αναλογούν στο 4% των 18 εκατομμυρίων προσώπων άνω των 60 ετών που ζουν στη Γαλλία, σύμφωνα με μελέτη του ινστιτούτου CSA που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο για λογαριασμό της ένωσης. Ο αριθμός αυξήθηκε κατά 42% σε σχέση με το βαρόμετρο του 2021· το 2017 ήταν 300.000. Σχεδόν 1,5 εκατομμύριο ηλικιωμένοι δεν βλέπουν ποτέ ή σχεδόν ποτέ τα παιδιά και τα εγγόνια τους, έναντι 470.000 το 2017, και σε αυτούς προστίθενται 3,2 εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν παιδιά ούτε εγγόνια.

Οι προσωπικές μαρτυρίες αποτυπώνουν το μέγεθος του προβλήματος. «Δεν παντρεύτηκα ποτέ και δεν έκανα παιδιά. Ασχολήθηκα πολύ με τους γονείς μου και, όταν πέθαναν, βρέθηκα σε μεγάλη μοναξιά», λέει η 83χρονη Μισέλ Σ., που ομολογεί πως έχει βρει καταφύγιο στο αλκοόλ. Οι κοινωνικές της σχέσεις περιορίζονται σε μια περιστασιακή συζήτηση με μια φίλη στην επαρχία και έναν περίπατο μια φορά το μήνα με γείτονες. Ο 77χρονος Ντανιέλ Λ. περιγράφει παρόμοια απομόνωση: «Ούτε εγώ ούτε η αδελφή μου έχουμε παιδιά. Οι φίλοι μου έχουν προβλήματα υγείας, τους έχω χάσει». Η γήρανση του πληθυσμού και η ρήξη των κοινωνικών δεσμών κατά την κρίση της Covid επιδείνωσαν την κατάσταση.

Η ένωση επισημαίνει παράγοντες κινδύνου: απουσία στενής οικογένειας, αδυναμία χρήσης του Ίντερνετ, χαμηλά εισοδήματα και απώλεια αυτονομίας. Το ποσοστό των αυτοκτονιών στις ηλικίες 85-94 ετών ήταν 35,2 ανά 100.000 το 2022, δύο φορές υψηλότερο απ’ ό,τι στο γενικό πληθυσμό. Χρειάζονται άμεσα οργανωμένα μέτρα προστασίας, ενίσχυση κοινοτικών δομών, ψηφιακή υποστήριξη και οικονομική ασφάλεια για να μειωθεί ο «κοινωνικός θάνατος» και να διασφαλιστεί η ασφάλεια και η αξιοπρέπεια των ηλικιωμένων.