Η απόφαση αυτή ήρθε μετά από έφεση των εισαγγελέων, οι οποίοι θεώρησαν την προηγούμενη ποινή υπερβολικά επιεική.

Τον Οκτώβριο του 2024, το δικαστήριο είχε επιβάλει στην 33χρονη Émilie G. πενταετή ποινή με αναστολή, αφού εκείνη παραδέχθηκε την πράξη, την οποία περιέγραψε ως «πράξη αγάπης» για να βάλει τέλος στα βάσανα του παππού της.

Οι εισαγγελείς άσκησαν έφεση, υποστηρίζοντας πως το κίνητρό της δεν ήταν η ευσπλαχνία αλλά η σωρευμένη προσωπική απογοήτευση, και ζήτησαν ποινή 15 ετών κάθειρξης, όπως και στην πρώτη δίκη.

Ωστόσο, το δικαστήριο δεν επέβαλε την πλήρη ποινή και αποφάσισε πενταετή κάθειρξη, εκ των οποίων τα τέσσερα χρόνια με αναστολή. Το υπόλοιπο ένα έτος θα εκτιθεί υπό κατ’ οίκον περιορισμό με ηλεκτρονικό βραχιολάκι, αντί για εγκλεισμό σε φυλακή.

Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο εισαγγελέας Éric Mazaud δήλωσε πως αυτό δεν ήταν πράξη αγάπης, όπως ισχυρίστηκε η κατηγορούμενη:

«Όταν αγαπάς κάποιον, δεν τον καίς», είπε χαρακτηριστικά στο δικαστήριο στην πόλη Bourg-en-Bresse.

Ο 95χρονος παππούς βρέθηκε νεκρός από σοβαρά εγκαύματα και εισπνοή καπνού στο κρεβάτι του τον Αύγουστο του 2020.

Η εγγονή εξέφρασε μετάνοια στη διάρκεια της έφεσης, λέγοντας πως δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί επέλεξε να τον κάψει ζωντανό:

«Δεν είχε θάνατο αντάξιο της ζωής του… η φωτιά είναι φρικτή, είναι απάνθρωπη», είπε την Τρίτη.

Κατά την πρώτη δίκη, αναφέρθηκε ότι η Émilie G. υπέφερε από κατάθλιψη, ενώ ταυτόχρονα φρόντιζε τον παππού της, ανέθρεφε τα παιδιά της και αντιμετώπιζε προβλήματα στη σχέση της. Την ημέρα που ο σύντροφός της της αποκάλυψε ότι την είχε απατήσει, έριξε βενζίνη στο στρώμα του παππού της και πέταξε φλεγόμενο χαρτί πάνω του, πριν τραπεί σε φυγή.

Ο εισαγγελέας Romain Ducrocq στην πρώτη δίκη υποστήριξε ότι τον σκότωσε για να «εξορκίσει την απογοήτευσή της και τις αποτυχίες της».

Ωστόσο, η ίδια ισχυρίστηκε ότι ήθελε να τον λυτρώσει, καθώς τον φρόντιζε για χρόνια και τον θεωρούσε πατρική φιγούρα. Ισχυρίστηκε επίσης ότι ο παππούς της της είχε ζητήσει επανειλημμένα να τον σκοτώσει, ειδικά τον τελευταίο μήνα, όταν τον είχε βρει καταβεβλημένο και λερωμένο. Δεν ενημέρωσε όμως άλλα μέλη της οικογένειας.

Το δικαστήριο αναγνώρισε την «κόπωση και απογοήτευση» του ηλικιωμένου, αλλά τόνισε ότι δεν υπήρξε ποτέ ρητό αίτημα ευθανασίας.

Ο πρόεδρος του δικαστηρίου Raphaël Vincent δήλωσε ότι τα γεγονότα ήταν «εξαιρετικά σοβαρά» και δεν συνιστούν πράξη ευθανασίας βασισμένη στη λογική.

Σύμφωνα με ψυχιατρική έκθεση, η κατηγορούμενη βρισκόταν σε «δυσσυνδετική κατάσταση» τη στιγμή της πράξης, κάτι που επηρέασε την κρίση της.