Τα τελευταία χρόνια, το Brexit, η πανδημία, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και η ενίσχυση εθνικιστικών και λαϊκιστικών δυνάμεων σε μεγάλα κράτη-μέλη εντείνουν την αίσθηση ότι η Ευρώπη παραμένει συχνά θεατής αντί να δίνει απαντήσεις. Παρά τις τολμηρές διακηρύξεις που συνοδεύουν κάθε κρίση, η πολιτική πρακτική περιορίζεται συχνά σε αναβολές.

Μέχρι σήμερα, η ΕΕ των 27 έχει καταφέρει να αποφύγει τις χειρότερες συνέπειες. Ωστόσο, οι πιέσεις αυξάνονται. Υπό τις παρούσες συνθήκες, η Ένωση κινδυνεύει να εξαρτάται όλο και περισσότερο από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα, χάνοντας την ικανότητα να σταθεί ως ισχυρός ανταγωνιστής.

Ενδεικτικό παράδειγμα αποτέλεσε η πρόσφατη εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ: αν και θεωρήθηκε η καλύτερη δυνατή για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, ανέδειξε την απροθυμία των Βρυξελλών να εξετάσουν σοβαρά κοινά αντίμετρα. Αντίστοιχα, στο μέτωπο της Ρωσίας, η Ευρώπη παραμένει παθητική, ενώ οι απειλές του Τραμπ για δράση μένουν χωρίς συνέχεια.

Στις Βρυξέλλες αναγνωρίζεται σταδιακά ότι το πρώτο βήμα για λύσεις είναι η αποδοχή της πραγματικότητας. Ωστόσο, πολλοί αξιωματούχοι εξακολουθούν να επενδύουν στην ελπίδα είτε ότι ο Τραμπ θα επιτύχει είτε ότι θα επιστρέψει η εποχή των διεθνών κανόνων.

Την ανησυχία αυτή αποτύπωσε και ο Μάριο Ντράγκι, τονίζοντας ότι «οι κυβερνήσεις δεν έχουν κατανοήσει τη σοβαρότητα της στιγμής». Έναν χρόνο μετά τη δημοσίευση της έκθεσής του για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της Ένωσης, οι περισσότερες συστάσεις του παραμένουν αναξιοποίητες.

Πηγή: Bloomberg