Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα – ο Αλέξης Τσίπρας ελέγχει το κόμμα με το 31,6% που έλαβε στις εκλογές, όσο κι αν έχουν πληθύνει οι φωνές που αντιτάσσονται στα εσωκομματικά του σχέδια. Επομένως, σοφά η επιτροπή αυτοκριτικής δεν τον περιέλαβε στα πρόσωπα που έπαιξαν άσχημο ρόλο το πρώτο εξάμηνο του 2015 – όσο κι αν ήταν εκείνος ο οποίος επέλεξε τον Γιάνη Βαρουφάκη για τη θέση του υπουργού των Οικονομικών.
Αλλά δεν ήταν μόνον η επιλογή των προσώπων. Ηταν και το γεγονός ότι – όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα – ο πρωθυπουργός είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, είτε ήταν παρών, είτε όχι. Εκείνος έδωσε το πράσινο φως στον υπουργό του για τη «συμφωνία» του Φεβρουαρίου του 2015 – που δεν προέβλεπε ούτε ένα ευρώ χρηματοδότηση για την Ελλάδα. Εκείνος ήταν που ανέχθηκε τον άλλον υπουργό του να πανηγυρίζει για μία ανύπαρκτη «μπροστάντζα» 5 δισ. ευρώ από τη Ρωσία για έναν αγωγό που δεν υπήρχε ούτε στα χαρτιά. Και επίσης, εκείνος ήταν που αποφάσισε να κάνει δημοψήφισμα με ένα μη υπαρκτό ερώτημα –φέρνοντας τα κάπιταλ κοντρόλς– τη στιγμή ο Γιώργος Χουλιαράκης είχε σχεδόν συμφωνήσει με τους δανειστές στις Βρυξέλλες.
Η κάμηλος και το 2%
Το γεγονός ότι στη συνέχεια προχώρησε σε εκλογές και αναδείχθηκε για τρίτη φορά νικητής μέσα σε έναν χρόνο, απλώς τον δικαίωσε εκείνη τη στιγμή στα μάτια των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. – και όχι σε βάθος χρόνου. Κανείς μη ενταγμένος σε ένα κόμμα ψηφοφόρος δεν είναι διατεθειμένος να συγχωρεί τα πάντα για πάντα – και αυτό ήταν το κλειδί στην ήττα του Αλέξη Τσίπρα και του κόμματός του.
Ενδεχομένως, η επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υποχρεωμένη να καλύψει τα αίτια της ήττας – για κόμμα πρόκειται, όχι για επιτροπή ιστορικών. Θα είχε όμως ενδιαφέρον να συγκροτούσαν μία άλλη επιτροπή, που θα επιχειρούσε να καταγράψει τα αίτια της τριπλής νίκης τους το ’15. Τότε θα γινόμασταν όλοι σοφότεροι – και όλοι εμείς και αυτοί…
Από την έντυπη έκδοση
*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου