Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης
Ωστόσο, πέρα από ευκαιρία, τα όσα έχουν συμβεί ως τώρα σίγουρα σχηματίζουν την εικόνα μιας απειλής: Ο Ερντογάν βρέθηκε στην πρώτη σειρά για την «οικογενειακή» φωτογραφία της διάσκεψης και όσο ο φύλαρχος Σάρατζ παραμένει πρωθυπουργός στην Τρίπολη της Λιβύης τόσο επιβάλλει ως «νόμιμη» τη συμφωνία του για τις θαλάσσιες ζώνες.
Η Ελλάδα χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα το επιχείρημα περί «απομόνωσης» της Τουρκίας, μιας και αυξάνονται οι φραστικές καταδίκες του «μνημονίου» Ερντογάν και Σάρατζ για τις θαλάσσιες ζώνες – αλλά αυτό προφανώς δεν πτοεί τον πρόεδρο της Τουρκίας, ο οποίος θέτει πλέον ως και ζήτημα διακοπής του διαλόγου με την ελληνική πλευρά…
Η κάμηλος και το 2%
Παράλληλα, φαίνεται ότι το ευρωπαϊκό μέτωπο δεν είναι ενιαίο απέναντι στην Αγκυρα: είναι προφανές ότι «δεν του ξέφυγε» του Ερντογάν χθες, όταν μίλησε για συζητήσεις με την Ιταλία για πιθανές κοινές γεωτρήσεις στις θαλάσσιες περιοχές που του «χαρίζει» ο Σαράτζ. Αν κάτι τέτοιο γίνει πραγματικότητα -έστω και ως πρόθεση για το μέλλον- είναι δεδομένο ότι τα πράγματα θα δυσκολέψουν ιδιαίτερα για τη χώρα μας.
Η μεγάλη κινητικότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής -η συμπαράταξη με τη Γαλλία και τα συνεχή ταξίδια του Νίκου Δένδια στις χώρες της ευρύτερης περιοχής- είναι ασφαλώς ιδιαίτερα θετική, αλλά δεν αρκεί: η προαναγγελία του βέτο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενδεχομένως δεν θα βρει χώρο για να υλοποιηθεί, αφού ακόμα κι αν υπάρξει πραγματική συμφωνία για τη Λιβύη, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα χρειαστεί απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Οσο για την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για πάγωμα της δικής του αμυντικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ, μάλλον το μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να δώσει άλλοθι στον «πλανητάρχη» για να εκδηλωθεί υπέρ του Ερντογάν…
Είναι μάλλον προφανές ότι οι στιγμές επιβάλλουν κάτι περισσότερο – η συναίνεση και η συνεννόηση δεν μπορούν να εξαντλούνται στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Από την έντυπη έκδοση
*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου